Vrijdag 1 mei 2020
Vandaag keek ik naar de spelende kinderen om mij heen. Met hout en oude spulletjes van overal en nergens hebben ze speelgoed voor zichzelf gemaakt.
Ze zien er blij en gelukkig uit, maar hebben totaal geen benul dat de spulletjes met het coronavirus besmet zouden kunnen zijn. Ze hebben vliegers gemaakt van takken die ze van de bomen hebben afgebroken en vuilniszakken die ze tussen het afval hebben gevonden. Van lege waterflessen maken ze bellenblaas en van fruitdozen maken ze auto’s.
Dit doen ze elke dag en ze zijn er heel gelukkig mee. Ik zie dat ze genieten van de kleinste dingen.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
نشستم به بازیه بچه ها نگاه میکنم به چوبها و وسایل کهنه ای که نمیدانم از کجا پیدایشان کردند و به عنوان اسباب بازی از آنها استفاده میکنند و خوشحالند که آنها را دارند به این فکر نمیکنند که ممکن است آنها آلوده و عامل بیماری باشند. با چوبهایی که از دست کنده اند و پلاستیکهای زباله بادبادک درست میکنند، با بطری های خالیه آب حباب ساز مسازند با جعبه های خالیه میوه ماشین درست میکنند و تنها سرگرمیه آنها همین هاست و دلخوشند به همین چیزهای کوچک.