Categorieën
Uncategorized

Thuis

Donderdag 9 juli 2020

Thuis, ik wist niet meer wat dat was. De maanden in die kleine tent deden me vergeten wat thuis is en wat het betekent. 

Tot die donderdag, de 16e juni. Toen hoorden we dat we overgeplaatst zouden worden naar een woning. Ik kon mijn geluk niet op. Deze woning op Lesbos is nu ons thuis.

Meteen de eerste dag begonnen mijn ouders en ik met het huis schoonmaken. Het barstte er van de kakkerlakken.

Een badkamer, een wc en een keuken, voor al deze dingen hoeven we niet meer in de rij te staan. Ook voor eten hoeven we niet meer in die lange rij.  

Mijn broertje lacht weer, hij is heel blij en wij worden blij van zijn blijheid.

Het huis is inmiddels schoon, maar de kakkerlakken zijn niet weg te krijgen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

خانه!

این واژه  را فراموش کرده بودم ماه ها زندگی در آن خیمه ی کوچک باعث شده بود فراموش کنم خانه چیست،

تا امروز وقتی شنیدم قرار است کمپ و آن خیمه ی کوچک‌را ترک کنم از شادی در پوست خود نمیگنجیدم، 

اینجا خانه ی ماست، حمام ،توالت، و آشپزخانه داریم! دیگر مجبور نیستیم برای تهیه ی غذا ساعتها در صف بایستیم، دیگر ساعتها در صف توالت و حمام و ظرف شستن و لباس شستنمنتظر نمی مانیم، بردارم از شادی میخندد و ما هم از شادیه او شاد میشویم.

با پدر و مادرم شروع کردیم به تمیز کردن خانه، اینجا پر از سوسک است، 

خانه تمیز شد،

ولی سوسکها هنوز هم از بین نرفته اند

Categorieën
Uncategorized

Een beslissende dag

Dinsdag 7 juli 2020 

Vandaag was voor ons een beslissende dag. De dag waarop we werden gehoord over de redenen en het verloop van onze vlucht.

Gelukkig ging het best wel goed. Nu moeten we een tijdje wachten op de beslissing.

Deze dag heeft ons veel stress bezorgd. We waren er al een paar weken onrustig over en we konden ons moeilijk focussen. De angst om te worden teruggestuurd naar Afghanistan waar het niet veilig is, geeft ons veel spanning. 

Om Europa te bereiken hebben we ons leven gewaagd. We hebben hele nare tijden achter de rug en hebben tien maanden lang in het kamp in Moria gezeten.

Ik hoop dat we eindelijk na zoveel ellende een positieve beslissing zullen krijgen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز روز سرنوشت سازی برای ما بود، روز اینترویو، خوشبختانه به خوبی آنرا گذراندیم، حالا باید مدتی را منتظر جواب آن باشیم، استرس زیادی برای این روز داشتم چند هفته ای بوداز استرس آن آرامش و تمرکز نداشتم، ترس از دیپورت و بازگشت به کشور نا امن افغانستان استرس زیادی را به من خانواده ام وارد میکند، ما برای رسیدن به اروپا روزهای بسیار سختیرا گذراندیم با خطر مرگ روبه رو شدیم، و ده ماه بسیار سخت در کمپ موریا داشتیم، امیدوارم بعد از گذراندن این همه روزهای سخت جواب مثبتی از مصاحبه مان دریافت کنیم.

Categorieën
Uncategorized

Nieuws!

Vrijdag 19 juni 2020 

Moria, de woonplaats van duizenden thuisloze vluchtelingen – als je althans die verzameling tenten, hutjes en zelfgemaakte huisjes van plastic een woonplaats kan noemen. Tien maanden van mijn leven heb ik daar doorgebracht. Ik was getuige van veel bittere gebeurtenissen die Moria voor mij tot een hel maakten. Een onhygiënische plek die gevaarlijk is voor elk gezond mens, laat staan voor zieke mensen zoals mijn moeder en mijn broertje. We doorstonden heel veel stress en druk in het kamp. 

Door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd en de bedreigingen voelde ik me er niet meer veilig. Het leven in het kamp was echt ondraaglijk voor mij geworden. 

Ik moest iets doen. Ik moest mezelf en mijn familie uit die situatie redden. Ik deed aangifte bij de politie van de jongens die mij wilden pakken, maar tevergeefs. De politie heeft het heel druk en is niet zo bereidwillig als het om nieuwe aangiften gaat. Ik kon niet bewijzen dat ik gevaar liep. 

Ik ben naar een aantal hulpinstanties gegaan, maar ook dat haalde aanvankelijk niets uit. 

Ik had bijna de hoop verloren toen ik via VluchtelingenWerk in contact kwam met een advocaat van de Greek Council for Refugees. Door het medische dossier van mijn moeder en mijn broer kon de advocaat ons uiteindelijk uit het kamp halen. 

Eindelijk, na tien maanden, wonen we nu in een normaal huis waar we niet meer uren in de rij hoeven te staan voor de douche, de wc en het eten. We hebben altijd elektriciteit en eten ‘s avonds in het licht. We douchen in een schone badkamer en we voelen ons heel veilig. 

Ik ben dolblij en heel dankbaar.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

موریا! خانه ی هزاران پناهجوی بی خانمان…

البته اگر به آن چادر ها، کلبه ها، قوطی های پلاستیکی بشود خانه گفت!…

ده ماه از زندگی ام را آنجا گذراندم، اتفاقات تلخ زیادی را با چشم خودم دیدم که آنجا را تبدیل به جهنم کرده بود، محیط بسیار آلوده ای که برای هر آدم سالمی مضربود، چه برسد به آنهایی که بیماری داشتند، مانند برادر و مادرم.

فشار و استرس زیادی را در کمپ تحمل میکردیم، کمپ برایم تبدیل به محیط ناامنی شده بود دیگر تحمل نداشتم باید کاری میکردم و خودم و خانواده ام را نجاتمیدادم، به پلیس شکایت کردم نتیجه نداد، وکلا همه وقتشان پر بود و پرونده ای قبول نمیکردند به هر سازمانی مشکلم را میگفتم جوابشان منفی بود، داشتم نا امیدمیشدم، که خبری از ترودکه ی عزیز شنیدم، وکیلی به ما معرفی کرد و پرونده ی بیماریه برادر و مادرم به جریان افتاد و به کمک آن توانستیم از کمپ خارج شویمو پس از ده ماه اکنون در خانه زندگی میکنیم دیگر برای حمام ، توالت وغذا مجبور نیستیم ساعتها در صفهای طولانی بایستیم، برق دائم داریم شبها در روشناییشام میخوریم، در محیط تمیز دوش میگیریم و تازه حس امنیت میکنیم از این بابت خیلی خوشحالم و واقعا سپاسگزارم از کمک سازمان دی سی آر و ترودکه یعزیز.

Categorieën
Uncategorized

Als je in Moria 18 wordt

Maandag 1 juni 2020 

‘Als ik eraan denk dat ik ook over drie maanden achttien word en dan het kamp en mijn familie moet verlaten, slaat de angst me om het hart.’

Vandaag kwam een vriendin bij me langs. Ze is heel ongerust want ze heeft te horen gekregen dat ze binnen een maand het kamp uit moet omdat ze achttien is geworden en een eigen ID-kaart heeft gekregen. Zij is met haar broer en haar moeder hiernaartoe gevlucht. Haar vader verloor ze toen ze nog klein was.

Mijn vriendin heeft al een asielvergunning, maar haar broer heeft een negatieve beslissing gekregen en haar moeder is nog niet gehoord. Tot je achttiende mag je ook met een vergunning bij je familie in het kamp blijven, maar als je meerderjarig wordt moet je weg.

Mijn vriendin is ontzettend van slag en maakt zich heel erg zorgen dat ze helemaal in haar eentje ergens buiten het kamp moet gaan wonen.

Hetzelfde geldt voor een andere vriend van mij. Hij woont samen met zijn moeder die ernstig ziek is omdat ze kanker heeft. Nu moet ook hij zijn moeder gaan verlaten. Toen ik dat hoorde, voelde ik een enorme pijn in mijn hart.

Als ik eraan denk dat ik ook over drie maanden achttien word en dan het kamp en mijn familie moet verlaten, slaat de angst me om het hart.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز یکی از دوستانم به دیدن آمد او خیلی نگران بود چون اعلام کردند افرادی که آیدی گرفتند باید کمپ را ترک کنند، او با خانوادهاش(برادر و مادرش (پدرش را بچه که بود از دست داد)) به اینجا مهاجرت کرده بود ولی اینحا مجبور است تا از خانواده اش جدا شود چونکیس برادرش ردی خورده و مادرش هنوز مصاحبه نداده، و از اینکه مجبور است خانواده اش را ترک کند و به تنهایی زندگی کند بسیارناراحت نگران است، و هچنین شنیدن خبری مشابه راجع به یکی دیگر از دوستانم که با مادرش به تنهایی اینجا زندگی میکند و اوهم مجبوراست مادرش را ترک کند در حالی که مادرش مریض است و سرطان دارد بسیار قلب مرا به درد آورده، وقتی به این فکر میکنم که کمتر ازسه ماه دیگر من هم به سن قانونی میرسم و ممکن است این اتفاق برای من هم بیوفتد بسیار نگرانم میکند.