Woensdag 6 mei 2020
Vandaag kwam ons buurmeisje langs. Ze vertelde me iets verontrustends. Ze zei dat ik beter op mezelf moest passen, want van haar broer had ze gehoord dat een paar jongens achter me aan zaten. Uit hoe ze het beschreef, kreeg ik een vermoeden om wie het ging. Dat kan er ook nog wel bij, dacht ik bij mezelf.
Ik vermoed dat één van die jongens degene was die mij een tijdje geleden verkering vroeg, waarop ik nee antwoordde. Hij was beledigd en dreigde dat hij mij wat aan zou doen als ik niet met hem ging.
Ik nam hem niet serieus, maar nu maak ik me toch een beetje zorgen eerlijk gezegd. Vooral omdat we al een paar keer hebben gehoord over aanrandingen en verkrachtingen van meisjes en vrouwen en zelfs van kinderen. De politie doet er helemaal niks tegen. Het lijkt of het hun weinig kan schelen.
Ik heb het er met mijn ouders over gehad, ze zijn ook bezorgd – maar wat kunnen ze doen?
Ik kan alleen maar hopen dat deze quarantaine snel wordt opgeheven en ik weer naar mijn lessen kan. Dat is de enige manier om een beetje weg te zijn van de ellende en de gevaren van het kamp.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
امروز دختر همسایه به خانه ما آمده بود اسم او سیمین است،خبر های خوبی نگفت، میگفت بیشتر مراقب خودم باشم برادرش میگوید چند پسر
چند روزیست مرا زیر نظر گرفته مشخصات یکی از آنها را گفت حدس زدم چه کسی باشد، ای وای این هم به دغدغه های من اضافه شد، به
چند ماه پیش فکر میکنم پسری که بمن پیشنهاد دوستی داد ولی من آن را رد کردم تهدید هم کرده بود که اگر با او دوست نشوم بلای سرم می
آورد جدی اش نگرفتم، اما این روزها استرس زیادی دارم چون خبرهای تجاوز به دختران و حتی کودکان در کمپ زیاد به گوشم میخورد پلیس
هم هیچ واکنشی به آن نشان نمیدهد، امیدوارم زودتر قرنطینه تمام شود تا از محیط پر دغدغه و خطرناک کمپ دور شوم با شرکت در کلاسها.