Categorieën
Uncategorized

Mijn arme Afghanistan

Het gaat heel slecht met mijn land. Mijn landgenoten lijden heel veel pijn. De terroristen hebben het land veroverd. Onschuldige mensen die ook maar een beetje weerstand bieden tegen de Taliban worden bruut vermoord. Mijn land is gewond.

Ik heb nooit in Afghanistan gewoond en ben er zelfs nog nooit geweest. Ik weet niet hoe de  aarde daar ruikt, maar ik kan de pijn van de mensen daar wel voelen. Het voelt alsof mijn huis verwoest is. Ik voel de pijn, de angst en de wanhoop van al die mensen die niet meer veilig zijn, die in paniek heen en weer rennen om te kunnen overleven.

Mijn hart huilt als ik op internet of op tv zie hoe makkelijk de Taliban onschuldige mensen op brute wijze doden en als ik zie hoeveel baby’s en kleine kinderen als wees zullen opgroeien.

Heel veel mensen hebben hun huis en bezittingen achtergelaten en zijn naar het vliegveld of over land naar andere landen gevlucht. Terwijl anderen juist zijn ondergedoken of thuis opgesloten zitten uit angst dat de Taliban hun vrouwen en dochters zullen verkrachten.

Het lijkt wel alsof wij Afghanen geen aandeel hebben in de wereldvrede. Alsof ons aandeel in de wereld alleen bestaat uit oorlog, dood en ellende. Het wordt bijna gewoon dat onschuldige mensen sterven. En dat is de grootste tragedie, dat een mensenleven niet meer lijkt te tellen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

این روزها حال کشورم خوب نیس مردمم دارند درد میکشند تروریستها همه جا را تصرف کرده و مردم بیگناه کسایی که مانع آنها شوند به بدترین شکل کشته میشوند کشورم زخمیست از آن خون میچکد قلب مردمم تکه تکه شده  از این همه ظلم از دولتی که کشورم را دو دسته تقدیم تروریستها کرده و فرار کرده خون گریه میکنند مردمم چه گناهی کرده اند که باید قربانیه سیاستهای دولت کثیفمان شود، من تابحال افغ

Categorieën
Uncategorized

Weg uit Griekenland

27 juli, 2021

Mijn leven is totaal veranderd. Toen we de Griekse verblijfsvergunning hadden gekregen kwamen we onder enorme druk te staan. Elke week kregen we van de overheid een waarschuwing dat we ons huis uit moesten. Het maakte hen niet uit dat we geen ander onderkomen hadden.

We besloten uiteindelijk zelfs om naar het vluchtelingenkamp terug te gaan, hoewel het leven daar niet bepaald fijn is. Vooral voor mijn moeder en mijn broertje, die ziek zijn. We hadden gewoon geen andere keus.

Maar het vluchtelingenkamp weigerde ons omdat we een verblijfsvergunning hadden. Door de verblijfsvergunning hebben we geen recht meer op voorzieningen.

Daarnaast waren ook onze identiteitsbewijzen niet in orde. Daarvoor moesten we naar Athene, maar met de documenten die wij hadden, en die trouwens bijna verliepen, mochten we het eiland niet af. Alle overheidsinstellingen waren dicht en we konden alleen via de internet een afspraak maken, maar daar stond een lange wachtlijst voor.

We wisten niet wat we moesten doen. Alle deuren leken zich voor ons te sluiten.

Het was mij in de tussentijd ook niet gelukt om werk te vinden, dus we besloten om een paar dagen te protesteren bij het gebouw van de instantie die ons ondersteunde.

De directeur beloofde ons uiteindelijk dat hij ervoor zou zorgen dat we onze documenten zouden krijgen, op voorwaarde dat we uit ons huis zouden vertrekken.

Het duurde tien dagen tot we onze documenten kregen. Ze gaven ons twee dagen om het huis en het eiland te verlaten.

We stapten op de boot en vertrokken naar Athene. Vanuit de boot kon je het eiland goed zien.

Alle goede en slechte herinneringen had ik nog helder op mijn netvlies, alles kwam weer boven. Eindelijk, na twee jaar, was er een einde gekomen aan ons verblijf op Lesbos.

We kwamen aan in Athene. Een drukke stad met veel luchtvervuiling. Ik zag er heel veel mensen van verschillende nationaliteiten. Ik voelde me eenzaam en kreeg heimwee. Het was alsof ik verdwaald was en mijn huis niet terug kon vinden, maar in werkelijkheid hadden we helemaal geen huis.

Ik had veel gehoord over Athene. Dat het een mooie stad was vol culturele bezienswaardigheden en leuke plekjes om uit te gaan. Maar de enige plek die wij hebben gezien was Victoria Park.

Na een beetje uitrusten en wat eten namen we een taxi richting Victoria Park. Het was wel een park, maar eigenlijk was het een plek voor daklozen, zoals wij.

Toen we daar aankwamen zagen we heel veel andere mensen. We begrepen dat we niet de enigen waren die geen onderdak hadden. Heel veel andere mensen hadden hetzelfde probleem.

We brachten de dag door met praten met mensen in het park en ’s avonds moesten we midden in het park op de grond slapen. Het was één van de moeilijkste nachten uit mijn leven. Mijn vader bleef uit voorzorg de hele nacht wakker. We hadden nare verhalen gehoord over ontvoering van kinderen en verkrachting van meisjes.

Na die zware nacht gingen we op zoek naar een huis. De huurprijzen waren heel erg hoog en er werd ook veel borg gevraagd.

Als we de borg zouden betalen dan zouden we geen geld meer hebben voor de huur. Zelfs de goedkoopste huizen waren te duur voor ons. Na het betalen van de huur zouden we heel weinig overhouden om van rond te komen.

Teleurgesteld, wanhopig keerden we terug naar het park. We hoorden dat er politie in het park was geweest en alle daklozen het park had uitgezet.

Weer waren we dakloos geworden.

Mijn hart huilde van zoveel ellende, maar dat mocht ik niet laten merken aan mijn familie. Het zou ze nog meer ontmoedigen.

Mijn broertje was ziek geworden en gaf de hele tijd over. Hij huilde steeds en zei dat we naar ons huis terug moesten gaan. Maar waar was ons huis, we hadden helemaal geen huis. We waren huis- en thuisloos.

Mijn vader schaamde zich dat hij niet voor zijn gezin kon zorgen. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn vader zag huilen. Mijn moeder was met mijn broertje bezig om hem te troosten. Het was een nachtmerrie, maar ik was klaarwakker.

Ik ben de Griekse autoriteiten gaan haten omdat ze hun verantwoordelijkheid niet nemen en vluchtelingen aan hun lot overlaten. We konden het niet meer verdragen om nog langer in Griekenland te blijven.

Een paar uur later zag een kennis ons bij het park. We kenden hem uit het kamp in Moria. Hij nodigde ons uit bij hem thuis. We gingen met hem mee en bleven bij hem overnachten.

De volgende ochtend hebben we het eerste het beste ticket naar Duitsland geboekt, en Griekenland voor altijd vaarwel gezegd.

En nu verblijven we sinds twee weken in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Onze toekomst is nog steeds onzeker, alleen hoop ik dat we nooit meer naar Griekenland terug hoeven te gaan.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

از وقتی پناهندگیه یونان را گرفتیم خیلی تحت فشار قرار گرفتیم ما هر هفته اخطار دریافت میکردیم که باید خانه را ترک کنیم برای آنها اهمیتی نداشت تا جایی برای ماندن داریم یا آواره میشویم، حتی تصمیم گرفتیم برویم کمپ زندگی کنیم گرچه شرایط زندگی آنجا افتضاح بود مخصوصا برای برادرم و مادرم که مریض بودند ولی هیچ چاره ی دیگری نداشتیم ولی متاسفانه کمپ هم مارا نپذیرفت چون پناهندگیه یونان را گرفته بودیم حق ماندن در مکانهایی که تحت حمایت دولت هست را نداشتیم

مدارکمان هم تکمیل نبود گفتند برای گرفتن مدارک (آیدی کارت) باید آتن اقدام کنیم ولی با مدرکی که در حال حاضر داشتیم و تاریخ انقضایش گذشته بود حق خروج از جزیره را نداشتیم و تمامیه ادارات بسته بود فقط باید آنلاین وقت میگرفتیم که خیلی دیر وقت میداد نمیدانستیم چه کار کنیم همه درها بروی ما بسته بود در این مدت کار هم نتوانستم پیدا کنم، پس ما تصمیم به اعتراض گرفتیم چند روزی کنار سازمانیکه تحت حمایت ان بودیم اعتراض کردیم تا رییس آن اداره به ما قول داد تا برای مدارک خودش اقدام کند و محض گرفتم آن باید خانه را ترک کنیم،

Categorieën
Uncategorized

Proberen te helpen

Elke dag dat ik vrijwilliger ben in het vluchtelingenkamp komen er veel mensen naar ons toe voor hulp. Ze vertellen over hun problemen en wij sturen ze door naar een arts, advocaat of naar een geschikte organisatie die hen kan ondersteunen. Zo proberen we hen een beetje te helpen.

Sommigen zijn er heel slecht aan toe. Sommigen moeten nodig geopereerd worden, maar durven het niet aan omdat het hier zo onhygiënisch is, zonder goede WC’s en douches. Ze verdragen liever de pijn.

De meeste mensen in het vluchtelingenkamp zijn depressief en er zijn er die proberen zelfmoord te plegen. Het is erg moeilijk om hun problemen aan te horen, vooral wanneer we niks voor ze kunnen betekenen.

Waarom krijgen de kinderen geen onderwijs? Waarom wil een jongere, die met zoveel ellende en moeite naar Europa is gekomen, zelfmoord plegen? Waarom willen ouders die omwille van hun kinderen naar Europa zijn gevlucht nu liever teruggestuurd worden naar hun onveilige land – een land waarin de scholen en ziekenhuizen regelmatig het doelwit zijn van zelfmoordaanslagen?

Mijn land van herkomst is doordrenkt van bloed. Iets meer dan een maand na de vorige bomaanslag hoorde ik alweer van een nieuwe zelfmoordaanslag bij een meisjesschool. Wat hadden die weerloze meisjes misdaan dat ze dit moest overkomen?

De angst voor zulke dingen brengt Afghaanse ouders er uiteindelijk toe om te vluchten. Maar nu zitten ze achter prikkeldraad. Wij zijn toch ook mensen? We willen gewoon rust en vrede.

Ik kan de woorden niet vinden om uit te leggen wat ik nu voel. Ik wou dat ik God kon laten zien wat oorlog met ons en ons land heeft gedaan. Wat de ziekte en armoede met ons heeft gedaan. Hoe vluchtelingen op dit kleine stukje aarde leven. Ik wou dat ik de grenzen kon laten verdwijnen en het prikkeldraad kapot kon trekken…

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

هر روزه ما با افراد زیادی رو به رو میشویم آنها به ما مراجعه میکنند و از مشکلاتشان میگویند ما سعی میکنیم با معرفی پزشک، وکیل یا سازمانیکه میتواند کمکی به حل مشکل آنها کنند، کمکی به آنها کرده باشیم.

وضعیت برخی از آنها در کمپ بسیار وخیم است بعضی از افراد به عمل جراحی احتیاج دارند ولی آنها بدلیل وضعیت بد بهداشت و در دسترس نبودن توالت و حمام مناسب و زندگیه سخت در خیمه میترسند تا جراحی کنند پس درد را تحمل میکنند، اکثر مردم از بیماریه اعصاب و روان رنج میبرند و دست به خودکشی میزنند، گوش کردن به مشکلات مردم خیلی سخت است سخت تر از آن وقتی است که کمکی از دست ما بر نیاید.

Categorieën
Uncategorized

Hulp na de vergunning

Ik heb een asielvergunning gekregen dus ik zou blij moeten zijn, maar maak ik me toch zorgen en ben de hele dag aan het piekeren. Want nu we een asielvergunning hebben, krijgen we geen hulp meer van de UNHCR.

Wij moeten binnenkort ook uit het huis waar wij nu wonen. Ik heb geen werk of ander inkomen om een ander huis te kunnen huren en mijn ouders ook niet. We zijn bijna door ons spaargeld heen en we weten niet wat we moeten doen.

Er is wel een organisatie, Helios, die vluchtelingen die een vergunning hebben gekregen helpt. Zij betalen de eerste zes maanden huur. 

We wachten al een maand om ons in te schrijven, maar ze zijn gesloten en we hebben geen idee wanneer ze opengaan. Er gaan geruchten dat Helios geen budget meer heeft en daar maken we ons veel zorgen om. En niet alleen wij maken ons zorgen, maar alle mensen die hier wonen.

Sinds kort werk ik als vrijwilliger in het kamp. We helpen mensen bij hun dagelijkse problemen. Bijvoorbeeld als er iets mis is met de tenten, of als er hulp nodig is bij een overplaatsing. Er is vooral veel aandacht en ondersteuning voor kwetsbare mensen. Ik spreek veel mensen die in het kamp een positieve beslissing hebben gekregen, maar na het ontvangst van hun identiteitsbewijs en vergunning uit het kamp moeten vertrekken.

Een ID aanvragen kost 86 euro. Veel vluchtelingen hebben niet eens die 86 euro, laat staan dat ze huur kunnen betalen of geld over hebben voor andere dingen.

Op deze manier lopen veel vluchtelingen het risico om dakloos te raken.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

من قبولی ام را گرفته ام باید خوشحال باشم ولی روزهایم پر شده از نگرانی

نگران آواره شدن، بعد از گرفتن قبولی دیگر کمک مالیه سازمان ملل به ما تعلق نمیگیرد و همچنین خانه ای که در آن زندگی میکنیم را باید زودتر ترک کنیم، شغل و درآمدی هم ندارم تا یتوانم خانه ای اجاره کنیم پس اندازمان درحال تمام شدن است و نمیدانم باید چکار کنم، قبلا سازمانی به نام هلیوس بود کسانی را که قبولی گرفتند تا شش ماه حمایت میکرد اجاره خانه را پرداخت میکرد، اما یکماه است منتظریم تا آن سازمان باز شود و ثبت کنیم ولی هیچ خبری نشده شایعاتی که دیگر آن سازمان هم بودجه ای ندارد تا افراد بیشتری را حمایت کند میشنوم و این بشدت مرا نگران کرده این نگرانی نه تنها برای من برای تمام کسانیکه اینجا زندگی میکنند است به تازگی در یک سازمانی در کمپ به نام Euro relife بصورت داوطلبانه کار میکنم کار این سازمان حل مشکلات مردم داخل کمپ است برطرف کردن مشکلات خیمه ها جابجایی و رسیدگیه بیشتر به افراد آسیب پذیر و دیگر کمکها…