Categorieën
Uncategorized

Wanhoop

Maandag 11 mei 2020

Ik durf niet meer naar mijn hangplekje.

Vandaag is het maandag. Ik ben al een week niet naar buiten geweest. 

Ik had met een vriendin afgesproken om vandaag naar ‘Hope project’ te gaan, maar gisteravond hoorde ik dat de quarantaine weer wordt verlengd.

De schilderlessen gaan voorlopig voor een maand weer niet door. Ik heb geen hoop meer dat ik ooit het kamp uit kan.

Ik durf ook niet naar mijn hangplekje te gaan. Ik denk aan de meisjes die verkracht zijn. Wat een pijnlijke en gruwelijke ervaring. Wat zouden ze mentaal allemaal aan het doormaken zijn. Ik ben bang dat dit mij ook zal overkomen.

Je kunt ook niet uit vrees voor zoiets naar de politie stappen. Ze zouden zeggen: kom maar terug als het eenmaal gebeurd is. 

Wat voel ik me benauwd en eenzaam. Alsof ik aan het stikken ben.

Zo’n leven had ik in mijn wildste dromen nog niet kunnen bedenken. Mijn hoop vervaagt steeds verder, dit hebben we niet verdiend. 

Het pessimisme wortelt zich steeds dieper in mij. De negatieve gedachten worden overheersender en ik kan ze niet meer in bedwang houden. Daar komt bij dat ik gek word van de steeds terugkerende hoofdpijn. 

Ik wachtte met enthousiasme en ongeduld op betere tijden, maar mijn hoop is omgeslagen in uitzichtloosheid. Ik ben de wanhoop nabij.

Het is moeilijker dan ooit om het in het kamp uit te houden. 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز دوشنبه است نزدیک یک هفته از خانه بیرون نرفته ام قرار گذاشته بودم با دوستم امروز برویم

hope project

ولی شب قبلش شنیدم که قرنطینه باز هم تمدید شده و کلاس نقاشی هم برای یک ماه دیگر بسته خواهد بود، دیگر امید ندارم از اینکه دیگر بتوانم از کمپ خارج شوم، دیگر به خلوتگاهم هم میترسم بروم، به دخترانی فکر میکنم که به آنها تجاوز شده چه درد روحی ای را تحمل میکنند، از اینکه نکند این بلا سر من بیاید بشدت ترسیده ام کاری هم نمیتوانم بکنم اگر به پلیس بگویم میگویند برو هر وقت بلا سرت آمد بیا شکایت کن، چقدر احساس خفگی و تنهایی میکنم من انتظار این زندگی را نداشتم امیدم خیلی کم رنگ شده است افکار منفی دارند در ذهنم  قدرت میگیرند نمیتوانم کنترلشان کنم سردرد کلافه ام کرده، من منتظر روز خوبی بودم ولی تبدیل شد به یک روز دردناک، تحمل این کمپ برایم سخت تر از قبل شده.