Het leven is echt heel moeilijk voor een vluchteling. Je hebt allemaal problemen omdat je niet dezelfde rechten hebt als andere burgers. Ik had nieuwe plannen gemaakt voor mijn toekomst. Ik was van plan om micropigmentatie (permanente make-up) te gaan leren om mijn eigen salon te beginnen. Om de opleiding en de benodigde spullen te kunnen betalen besloot ik om een tijdelijke baan te nemen. Na heel veel zoeken vond ik een geschikte vacature. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en vervolgens aangenomen. Ik was er heel blij mee, kon mijn geluk niet op. Maar toen ik mijn documenten moest inleveren kreeg ik te horen dat ze mij niet konden aannemen omdat ik geen verblijfsvergunning had. Ik moest verzekerd zijn en ik moest ook een bankrekening hebben. Uiteindelijk hebben ze iemand anders aangenomen. Toch heb ik het niet opgegeven, ik bleef zoeken. Maar toen ik iets had gevonden werd ik weer geconfronteerd met hetzelfde probleem. Deze keer hadden ze ook nog een referentie nodig.
Ik dacht misschien kan ik eerst beter deze documenten in orde maken. Ik ging naar de verschillende instanties die over de vluchtelingenzaken gingen. Ze zeiden tegen mij dat dat zo’n referentie waarmee ik mocht werken helemaal niet bestond niet en dat ik mijn tijd niet moest verspillen. Mijn plannen vielen in het water. Misschien zal ik ooit mijn plannen kunnen realiseren.
Dit zijn allemaal demotiverende dingen in mijn leven, ze vreten energie. Mijn verlangen naar een verblijfsvergunning wordt steeds groter en maar dat lijkt steeds onbereikbaarder. Ik ben ook een mens en heb recht om te leven. Als ik dit zeg, zeggen sommige mensen tegen mij: ‘kon je niet beter in je eigen land blijven?’ of ‘er zijn nog steeds veel veilige plekken in Afghanistan, kun je niet daar gaan wonen?’ Misschien zijn er wel veilige plekken in Afghanistan, maar je moet er zo onopvallend mogelijk leven en je mag niks doen. Ik bedoel: dingen zoals studeren aan de universiteit of carrière maken zijn verboden voor Hazara mensen, vooral voor Hazara vrouwen. Heel veel succesvolle mensen zijn uit Afghanistan gevlucht, want als ze in handen van de Taliban waren gevallen, waren ze nu dood geweest. Ja zo is het leven in Afghanistan. Je kunt er niet leven, alleen overleven. Dit was niet wat wij wilden en daarom zijn we Afghanistan ontvlucht, om een leven op te bouwen zonder beperkingen en met veel kansen. Zonder te vrezen voor ons leven. Het is ons recht om zelf te kiezen hoe we willen leven.
Toen ik in Iran woonde had ik ook geen verblijfsvergunning. Ik had geen identiteit. Ik mocht niet naar school en mocht niet werken. Als ik dan toch een baantje zou vinden, zou de werkgever mijn loon gemakkelijk kunnen achterhouden of inpikken. Ik kon er niet eens aangifte van doen omdat ik illegaal was.
En nu in Europa loop ik tegen hetzelfde probleem aan. In afwachting van een verblijfsvergunning, van dezelfde rechten als de andere burgers.
Dat is toch niet te veel gevraagd? Ik ben gewoon ontzettend moe van het leven als asielzoeker. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik vastzit achter prikkeldraad en hekken. Alle asielzoekers worden letterlijk en figuurlijk beperkt door hekken en prikkeldraad. Ik voel een enorme drang om mezelf van die barrières te bevrijden. Aan het woord vluchteling heb ik een ontzettende hekel gekregen. Ik heb zo vaak nee gehoord dat er bijna niks meer van mijn zelfvertrouwen over is. Nee, we kunnen je niet aannemen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je kunt geen bankrekening openen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je hebt geen enkel recht omdat je geen verblijfsvergunning hebt.
Ik ben wel een vluchteling maar vooral ook een mens. Een mens die alleen een identiteitskaart en dezelfde burgerrechten wil. Ik hoef geen mooi huis en ook geen mooie auto. Het enige wat ik wil is dat ze ooit het label vluchteling van mij afhalen en dat ik zonder beperkingen aan mijn toekomst mag beginnen.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
زندگی به عنوان یک مهاجر واقعا سخت است از اینکه حقوق برابری نمیتوان با یک شهروند داشت مشکلات زیادی برای آدم بوجود می آورد. برنامه ریزیه جدیدی برای زندگی ام کرده بودم اینکه تتو یاد بگیرم و بتوانم برای خودم سالن بزنم و مستقل کار کنم پس، تصمیم گرفتم کار موقتی پیدا کنم تا با درآمد آن بتوانم هزینه ی آموزش و لوازم مورد نیاز تتو را تهیه کنم، با پرسو جو کاری را پیدا کردم مصاحبه کردم و قبول شدم خیلی خوشحال شده بودم از این بابت، اما وقتی مدارکم را ارائه دادم آنها مرا قبول نکردند چون قبولیه آن کشور را نداشتم با این مدارکی که من دارم بیمه و حساب بانکی در صورتی میتوانم داشته باشم که قرارداد کاری داشته باشم و برای بستن قرار داد کاری بیمه و حساب بانکی لازم بود این کمی پیچیده شد و آنها کس دیگری را استخدام کردند ولی من باز هم بدنبال کار گشتم ولی باز هم با همین مشکل رو به رو شدم کار جدیدی که پیدا کرده بودم علاوه بر بیمه و حساب بانکی تاییدیه ای میخواستند که با این مدارک مجاز به کار کردن هستم پس بدنبال این مجوز به ادارات پناهندگی رفتم بعد از کلی جستجو گفتند چیزی به عنوان تاییدیه ی اینکه شما بتوانید کار کنید وجود ندارد و بیخود وقتم را تلف نکنم پس برنامه ریزی ای که کرده بود مجبور شدم کنسل کنم یا سالها بعد
