Ik heb een asielvergunning gekregen dus ik zou blij moeten zijn, maar maak ik me toch zorgen en ben de hele dag aan het piekeren. Want nu we een asielvergunning hebben, krijgen we geen hulp meer van de UNHCR.
Wij moeten binnenkort ook uit het huis waar wij nu wonen. Ik heb geen werk of ander inkomen om een ander huis te kunnen huren en mijn ouders ook niet. We zijn bijna door ons spaargeld heen en we weten niet wat we moeten doen.
Er is wel een organisatie, Helios, die vluchtelingen die een vergunning hebben gekregen helpt. Zij betalen de eerste zes maanden huur.
We wachten al een maand om ons in te schrijven, maar ze zijn gesloten en we hebben geen idee wanneer ze opengaan. Er gaan geruchten dat Helios geen budget meer heeft en daar maken we ons veel zorgen om. En niet alleen wij maken ons zorgen, maar alle mensen die hier wonen.
Sinds kort werk ik als vrijwilliger in het kamp. We helpen mensen bij hun dagelijkse problemen. Bijvoorbeeld als er iets mis is met de tenten, of als er hulp nodig is bij een overplaatsing. Er is vooral veel aandacht en ondersteuning voor kwetsbare mensen. Ik spreek veel mensen die in het kamp een positieve beslissing hebben gekregen, maar na het ontvangst van hun identiteitsbewijs en vergunning uit het kamp moeten vertrekken.
Een ID aanvragen kost 86 euro. Veel vluchtelingen hebben niet eens die 86 euro, laat staan dat ze huur kunnen betalen of geld over hebben voor andere dingen.
Op deze manier lopen veel vluchtelingen het risico om dakloos te raken.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
من قبولی ام را گرفته ام باید خوشحال باشم ولی روزهایم پر شده از نگرانی
نگران آواره شدن، بعد از گرفتن قبولی دیگر کمک مالیه سازمان ملل به ما تعلق نمیگیرد و همچنین خانه ای که در آن زندگی میکنیم را باید زودتر ترک کنیم، شغل و درآمدی هم ندارم تا یتوانم خانه ای اجاره کنیم پس اندازمان درحال تمام شدن است و نمیدانم باید چکار کنم، قبلا سازمانی به نام هلیوس بود کسانی را که قبولی گرفتند تا شش ماه حمایت میکرد اجاره خانه را پرداخت میکرد، اما یکماه است منتظریم تا آن سازمان باز شود و ثبت کنیم ولی هیچ خبری نشده شایعاتی که دیگر آن سازمان هم بودجه ای ندارد تا افراد بیشتری را حمایت کند میشنوم و این بشدت مرا نگران کرده این نگرانی نه تنها برای من برای تمام کسانیکه اینجا زندگی میکنند است به تازگی در یک سازمانی در کمپ به نام Euro relife بصورت داوطلبانه کار میکنم کار این سازمان حل مشکلات مردم داخل کمپ است برطرف کردن مشکلات خیمه ها جابجایی و رسیدگیه بیشتر به افراد آسیب پذیر و دیگر کمکها…
Het is bijna niet te geloven, maar echt waar: we hebben een verblijfsvergunning gekregen!
Wachten en onzekerheid waren de moeilijkste dingen waar we de afgelopen anderhalf jaar mee te maken hadden. De laatste vier maanden waren zelfs net zo moeilijk als toen we nog in Moria waren. Misschien zelfs moeilijker, want toen hebben ze ons laten weten dat we een negatieve beslissing zouden krijgen. Of dat nou een vergissing was of een leugen wil ik in het midden laten. Het was in ieder geval een harde klap voor ons en zette ons leven op zijn kop.
We gingen naar de verschillende instanties om meer duidelijkheid te krijgen over onze asielaanvraag, maar we werden steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Ze zeiden steeds tegen ons dat we moesten afwachten, maar afwachten in onzekerheid is niet fijn – sterker nog: het is moordend.
Gelukkig is het goed gekomen en hebben we toch hier in Griekenland een verblijfsvergunning gekregen! Ik zal nooit het moment vergeten dat ik te horen kreeg dat de beslissing positief was en dat we in Griekenland mochten blijven.
Ik huilde en lachte tegelijk, ik ging helemaal uit mijn dak. Alsof er een loodzware last van mijn schouders viel.
Na al die ellende en narigheid weten we nu: we mogen hier blijven. We kunnen eindelijk een hele diepe zucht van opluchting slaken. We kunnen een nieuw leven beginnen.
Ik ga het blanco boekje van mijn toekomst vullen in mijn allerbeste handschrift, met mooie wensen, dromen en plannen. De titel is “Nieuw begin”.
Vrijheid!
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
انتظار و بلاتکلیفی سخت ترین لحظاتی بود که سپری میکردم یکسالو خورده ای گذشت ولی چهار ماه آن به سختیه زمانی که موریا زندگی میکردیم گذشت حتی بیشتر چون آن خبر دروغ یا سوءتفاهمی که در جواب اینترویوی ما داده بودند و آن هم این بود که کیس ما رد خورده بشدت مارا تحت فشار قرار داد و به هر سازمانی که سرمیزدم تا جواب قطعی ای دریافت کنم فقط میگفتند منتظر باشید این انتظار هم تمام شد و بالاخره حق پناهندگیه اینجا را دریافت آن لحظه که این خبر را شنیدم بقدری خوشحال بودم که در پوست خودم نمیگنجیدم انگار یک بار خیلی بزرگی از روی شانه هایم برداشته شده بالاخره پناهندگیه یونان بعد از گذراندن اینهمه سختی به ما داده شد و حالا میتوانم نفس عمیقی بکشم و زندگی را از نو شروع کنم صفحات جدید دفتر زندگی را باز میکنم و با دستخطی زیبا مینویسم
Het leven is echt heel moeilijk voor een vluchteling. Je hebt allemaal problemen omdat je niet dezelfde rechten hebt als andere burgers. Ik had nieuwe plannen gemaakt voor mijn toekomst. Ik was van plan om micropigmentatie (permanente make-up) te gaan leren om mijn eigen salon te beginnen. Om de opleiding en de benodigde spullen te kunnen betalen besloot ik om een tijdelijke baan te nemen. Na heel veel zoeken vond ik een geschikte vacature. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en vervolgens aangenomen. Ik was er heel blij mee, kon mijn geluk niet op. Maar toen ik mijn documenten moest inleveren kreeg ik te horen dat ze mij niet konden aannemen omdat ik geen verblijfsvergunning had. Ik moest verzekerd zijn en ik moest ook een bankrekening hebben. Uiteindelijk hebben ze iemand anders aangenomen. Toch heb ik het niet opgegeven, ik bleef zoeken. Maar toen ik iets had gevonden werd ik weer geconfronteerd met hetzelfde probleem. Deze keer hadden ze ook nog een referentie nodig.
Ik dacht misschien kan ik eerst beter deze documenten in orde maken. Ik ging naar de verschillende instanties die over de vluchtelingenzaken gingen. Ze zeiden tegen mij dat dat zo’n referentie waarmee ik mocht werken helemaal niet bestond niet en dat ik mijn tijd niet moest verspillen. Mijn plannen vielen in het water. Misschien zal ik ooit mijn plannen kunnen realiseren.
Dit zijn allemaal demotiverende dingen in mijn leven, ze vreten energie. Mijn verlangen naar een verblijfsvergunning wordt steeds groter en maar dat lijkt steeds onbereikbaarder. Ik ben ook een mens en heb recht om te leven. Als ik dit zeg, zeggen sommige mensen tegen mij: ‘kon je niet beter in je eigen land blijven?’ of ‘er zijn nog steeds veel veilige plekken in Afghanistan, kun je niet daar gaan wonen?’ Misschien zijn er wel veilige plekken in Afghanistan, maar je moet er zo onopvallend mogelijk leven en je mag niks doen. Ik bedoel: dingen zoals studeren aan de universiteit of carrière maken zijn verboden voor Hazara mensen, vooral voor Hazara vrouwen. Heel veel succesvolle mensen zijn uit Afghanistan gevlucht, want als ze in handen van de Taliban waren gevallen, waren ze nu dood geweest. Ja zo is het leven in Afghanistan. Je kunt er niet leven, alleen overleven. Dit was niet wat wij wilden en daarom zijn we Afghanistan ontvlucht, om een leven op te bouwen zonder beperkingen en met veel kansen. Zonder te vrezen voor ons leven. Het is ons recht om zelf te kiezen hoe we willen leven.
Toen ik in Iran woonde had ik ook geen verblijfsvergunning. Ik had geen identiteit. Ik mocht niet naar school en mocht niet werken. Als ik dan toch een baantje zou vinden, zou de werkgever mijn loon gemakkelijk kunnen achterhouden of inpikken. Ik kon er niet eens aangifte van doen omdat ik illegaal was.
En nu in Europa loop ik tegen hetzelfde probleem aan. In afwachting van een verblijfsvergunning, van dezelfde rechten als de andere burgers.
Dat is toch niet te veel gevraagd? Ik ben gewoon ontzettend moe van het leven als asielzoeker. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik vastzit achter prikkeldraad en hekken. Alle asielzoekers worden letterlijk en figuurlijk beperkt door hekken en prikkeldraad. Ik voel een enorme drang om mezelf van die barrières te bevrijden. Aan het woord vluchteling heb ik een ontzettende hekel gekregen. Ik heb zo vaak nee gehoord dat er bijna niks meer van mijn zelfvertrouwen over is. Nee, we kunnen je niet aannemen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je kunt geen bankrekening openen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je hebt geen enkel recht omdat je geen verblijfsvergunning hebt.
Ik ben wel een vluchteling maar vooral ook een mens. Een mens die alleen een identiteitskaart en dezelfde burgerrechten wil. Ik hoef geen mooi huis en ook geen mooie auto. Het enige wat ik wil is dat ze ooit het label vluchteling van mij afhalen en dat ik zonder beperkingen aan mijn toekomst mag beginnen.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
زندگی به عنوان یک مهاجر واقعا سخت است از اینکه حقوق برابری نمیتوان با یک شهروند داشت مشکلات زیادی برای آدم بوجود می آورد. برنامه ریزیه جدیدی برای زندگی ام کرده بودم اینکه تتو یاد بگیرم و بتوانم برای خودم سالن بزنم و مستقل کار کنم پس، تصمیم گرفتم کار موقتی پیدا کنم تا با درآمد آن بتوانم هزینه ی آموزش و لوازم مورد نیاز تتو را تهیه کنم، با پرسو جو کاری را پیدا کردم مصاحبه کردم و قبول شدم خیلی خوشحال شده بودم از این بابت، اما وقتی مدارکم را ارائه دادم آنها مرا قبول نکردند چون قبولیه آن کشور را نداشتم با این مدارکی که من دارم بیمه و حساب بانکی در صورتی میتوانم داشته باشم که قرارداد کاری داشته باشم و برای بستن قرار داد کاری بیمه و حساب بانکی لازم بود این کمی پیچیده شد و آنها کس دیگری را استخدام کردند ولی من باز هم بدنبال کار گشتم ولی باز هم با همین مشکل رو به رو شدم کار جدیدی که پیدا کرده بودم علاوه بر بیمه و حساب بانکی تاییدیه ای میخواستند که با این مدارک مجاز به کار کردن هستم پس بدنبال این مجوز به ادارات پناهندگی رفتم بعد از کلی جستجو گفتند چیزی به عنوان تاییدیه ی اینکه شما بتوانید کار کنید وجود ندارد و بیخود وقتم را تلف نکنم پس برنامه ریزی ای که کرده بود مجبور شدم کنسل کنم یا سالها بعد
Met de komst van de winter is het leven hier moeilijker geworden. De temperaturen zijn gedaald tot onder nul, maar de centrale verwarming gaat hier in huis maar drie uur per dag aan. En we krijgen maar beperkt elektriciteit dus we kunnen geen elektrische kachels branden.
’s Nachts trekken we zoveel mogelijk warme kleren aan en overdag kruipen we zoveel mogelijk onder een deken, maar toch zijn we nog steeds koud. Koud tot op het bot, alsof we de kou nooit meer uit ons lichaam krijgen. Mijn broer is regelmatig verkouden en daardoor krijgt hij ook meer last van zijn astma.
Het regent hier ook vaak. Daar hebben we zelf gelukkig weinig last van, maar als ik uit het raam naar de regen kijk denk ik aan al die mensen die in het kamp wonen, in tenten zonder elektriciteit en verwarming. Als wij het hier binnen al zo koud hebben, hoe overleven zij het dan in de tenten?
Het komt vaak voor dat er geen elektriciteit is in het nieuwe kamp. Vorige winter woonden we zelf ook in het oude kamp Moria. We hadden toen een keer een hele week geen elektriciteit, het was vreselijk. Maar in het nieuwe kamp is het precies hetzelfde.
Alsof vluchtelingen niet al voldoende problemen hebben komen regen, kou en tekort aan voorzieningen er nog eens bovenop.
Dit is de kamer waar ik woon met mijn ouders en mijn broertje. Er wonen hier in huis nog twee families die ook ieder een kamer hebben. Een Afrikaanse familie van drie en een Arabische van zeven mensen.Met deze families delen we deze keuken en de badkamer, waar ook de WC is. De keuken zit altijd vol mensen die aan het koken of afwassen zijn. Eten doen we op onze kamer. Gelukkig hebben we goede buren, we maken overal om de beurt gebruik van.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
با شروع زمستان شرایط زندگی اینجا سخت تر شده مخصوصا هوا که بشدت سرد شده بود و به زیر صفر رسیده، ما بدلیل داشتن محدودیت در مصرف برق نمیتوانیم وسایل گرمایشی ای روشن کنیم شوفاژ خانه تنها سه ساعت در شب روشن میشود ولی این کافی نیس هوا بشدت سرد است هرچه لباس گرم داریم میپوشیم و روزها هم زیر پتو مینشینیم ولی باز هم سرما در بدن آدم نفوذ میکند، برادرم سرما خورده و این باعث شده بیماریه آسمش بدتر شود، باران هم زیاد میبارد ما که در خانه زندگی میکنیم تحمل این سرما برایمان دشوار است، به آنهایی فکر میکنم که در کمپ هستند در خیمه بدون برق و وسایل گرمایشی، با سرد شدن هوا برق کمپ را قطع میکنند مانند زمستان قبل که در کمپ زندگی میکردیم، با سردتر شدن هوا ما حتی تا یک هفته هم برق نداشتیم و تحمل آن شرایط خیلی سخت بود و حالا هم در کمپ جدید همینطور است بارش شدید باران سرد شدن هوا زندگی را دشوار و دشوارتر ساخته
