Woensdag 16 september 2020
Opnieuw was er een verschrikkelijke brand in Moria. Deze keer nog veel groter en verwoestender. Een ramp die ruim 13000 mensen dakloos heeft gemaakt.
Het kamp in Moria was een hel voor mij toen ik daar nog woonde. Een hel ergens in een uithoek van Europa waarvan ik vaak wenste dat die niet bestond. Maar nooit op deze manier en ten koste van zoveel dakloze mensen, die dagenlang rondzwerven in de hitte, zonder water, eten en enig sanitair. Die ‘s avonds zonder een dak boven hun hoofd slapen, in de kou. Nee, dit heb ik nooit gewild.
Ik wenste en wilde dat het kamp niet zou bestaan en dat al die mensen een betere plek zouden krijgen. Maar nu worden ze naar een ander kamp overgeplaatst met veel minder voorzieningen.
Ik voel me deze dagen heel verdrietig en benauwd. Het breekt mijn hart om te zien dat mijn vrienden en andere mensen die ik ken al hun bezittingen hebben verloren door de brand. Ze zijn dakloos en zwerven langs de weg, terwijl ik een huis heb. Ik sta machteloos toe te kijken terwijl ik niks voor ze kan doen.
Al onze dromen en wensen over Europa zijn in rook opgegaan.
Als ik op straat loop zie ik al die boze blikken van de mensen op mij gericht. Wanneer ik een winkel binnenga stuurt de eigenaar me weer naar buiten. Alleen omdat ik een vluchteling ben.
Ik ben toch geen crimineel. Criminelen zijn de mensen die het kamp in Moria in brand hebben gestoken en 13000 mensen dakloos hebben gemaakt. En nu moeten wij daar allemaal de prijs voor betalen.
Hoe lang zal dit nog doorgaan?
Wij wachten allemaal ongeduldig op die helpende handen die ons hieruit kunnen halen.
Wachten op die reddende handen is uitputtend voor al die moeders die het gehuil van hun hongerige kinderen moeten aanhoren, voor al die jonge mensen voor wie de weg naar school is gebarricadeerd door de politie en voor al die duizenden dromen, wensen en hopen die achter het prikkeldraad vastzitten.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
تکرار حادثه ی تلخ آتش سوزی، اینبار دردناکتر و خانمان سوزتر…
حادثه تلخی که به قیمت آواره شدن سیزده هزار نفر تمام شد.
کمپ موریا برای من یک تکه جهنم بود در گوشه ای از اروپا که آرزو داشتم یک روز وجود نداشته باشد ولی در صورتی که همه ی آنهایی که در آنجا زندگی میکنند جایی بهتر بروند نه این پایان دردناک که مردم مجبور باشند روزها در گرما بدون آب، غذا، توالت، حمام، و هیچ امکانات دیگری در خیابانها آواره شوند و شبها در سرما بدون سرپناهی بگذرانند و حالا مجبورند در کمپی بدتر از موریا با کمترین امکانات بروند.
این روزها خیلی غمگینم نفس کشیدن برایم سخت شده وقتی میبینم دوستانم و کسانیکه در موریا میشناختم همه چیزشان در آتش سوخت و حال آواره در خیابانند ولی من در خانه، و هیچکاری نمیتوانم برایشان انجام دهم.
تحمل این شرایط برایم خیلی سخت است.
امید و آرزوهایمان و تصواتمان از اروپا و داشتن آینده ای روشن خاکستر شد،
وقتی در خیابان قدم میزنم نگاه سنگین ساکنین اینجا را میبینم وقتی برای خرید به مغازه ای میروم و فروشنده مرا از آنجا بیرون میکند فقط به جرم اینکه مهاجرم…
ولی من مجرم نیستم مجرم آنهاییست که خانه ی سیزده هزار نفر را به آتش کشیدند و حالا باید همه ی ما به پای این جنایت بسوزیم.
این شرایط تاکی ادامه خواهد داشت…
و همه ی ما منتظر دستانی هستیم که بیاید و مارا از این شرایط نجات دهد.