27 juli, 2021
Mijn leven is totaal veranderd. Toen we de Griekse verblijfsvergunning hadden gekregen kwamen we onder enorme druk te staan. Elke week kregen we van de overheid een waarschuwing dat we ons huis uit moesten. Het maakte hen niet uit dat we geen ander onderkomen hadden.
We besloten uiteindelijk zelfs om naar het vluchtelingenkamp terug te gaan, hoewel het leven daar niet bepaald fijn is. Vooral voor mijn moeder en mijn broertje, die ziek zijn. We hadden gewoon geen andere keus.
Maar het vluchtelingenkamp weigerde ons omdat we een verblijfsvergunning hadden. Door de verblijfsvergunning hebben we geen recht meer op voorzieningen.
Daarnaast waren ook onze identiteitsbewijzen niet in orde. Daarvoor moesten we naar Athene, maar met de documenten die wij hadden, en die trouwens bijna verliepen, mochten we het eiland niet af. Alle overheidsinstellingen waren dicht en we konden alleen via de internet een afspraak maken, maar daar stond een lange wachtlijst voor.
We wisten niet wat we moesten doen. Alle deuren leken zich voor ons te sluiten.
Het was mij in de tussentijd ook niet gelukt om werk te vinden, dus we besloten om een paar dagen te protesteren bij het gebouw van de instantie die ons ondersteunde.
De directeur beloofde ons uiteindelijk dat hij ervoor zou zorgen dat we onze documenten zouden krijgen, op voorwaarde dat we uit ons huis zouden vertrekken.
Het duurde tien dagen tot we onze documenten kregen. Ze gaven ons twee dagen om het huis en het eiland te verlaten.
We stapten op de boot en vertrokken naar Athene. Vanuit de boot kon je het eiland goed zien.
Alle goede en slechte herinneringen had ik nog helder op mijn netvlies, alles kwam weer boven. Eindelijk, na twee jaar, was er een einde gekomen aan ons verblijf op Lesbos.
We kwamen aan in Athene. Een drukke stad met veel luchtvervuiling. Ik zag er heel veel mensen van verschillende nationaliteiten. Ik voelde me eenzaam en kreeg heimwee. Het was alsof ik verdwaald was en mijn huis niet terug kon vinden, maar in werkelijkheid hadden we helemaal geen huis.
Ik had veel gehoord over Athene. Dat het een mooie stad was vol culturele bezienswaardigheden en leuke plekjes om uit te gaan. Maar de enige plek die wij hebben gezien was Victoria Park.
Na een beetje uitrusten en wat eten namen we een taxi richting Victoria Park. Het was wel een park, maar eigenlijk was het een plek voor daklozen, zoals wij.
Toen we daar aankwamen zagen we heel veel andere mensen. We begrepen dat we niet de enigen waren die geen onderdak hadden. Heel veel andere mensen hadden hetzelfde probleem.
We brachten de dag door met praten met mensen in het park en ’s avonds moesten we midden in het park op de grond slapen. Het was één van de moeilijkste nachten uit mijn leven. Mijn vader bleef uit voorzorg de hele nacht wakker. We hadden nare verhalen gehoord over ontvoering van kinderen en verkrachting van meisjes.
Na die zware nacht gingen we op zoek naar een huis. De huurprijzen waren heel erg hoog en er werd ook veel borg gevraagd.
Als we de borg zouden betalen dan zouden we geen geld meer hebben voor de huur. Zelfs de goedkoopste huizen waren te duur voor ons. Na het betalen van de huur zouden we heel weinig overhouden om van rond te komen.
Teleurgesteld, wanhopig keerden we terug naar het park. We hoorden dat er politie in het park was geweest en alle daklozen het park had uitgezet.
Weer waren we dakloos geworden.
Mijn hart huilde van zoveel ellende, maar dat mocht ik niet laten merken aan mijn familie. Het zou ze nog meer ontmoedigen.
Mijn broertje was ziek geworden en gaf de hele tijd over. Hij huilde steeds en zei dat we naar ons huis terug moesten gaan. Maar waar was ons huis, we hadden helemaal geen huis. We waren huis- en thuisloos.
Mijn vader schaamde zich dat hij niet voor zijn gezin kon zorgen. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn vader zag huilen. Mijn moeder was met mijn broertje bezig om hem te troosten. Het was een nachtmerrie, maar ik was klaarwakker.
Ik ben de Griekse autoriteiten gaan haten omdat ze hun verantwoordelijkheid niet nemen en vluchtelingen aan hun lot overlaten. We konden het niet meer verdragen om nog langer in Griekenland te blijven.
Een paar uur later zag een kennis ons bij het park. We kenden hem uit het kamp in Moria. Hij nodigde ons uit bij hem thuis. We gingen met hem mee en bleven bij hem overnachten.
De volgende ochtend hebben we het eerste het beste ticket naar Duitsland geboekt, en Griekenland voor altijd vaarwel gezegd.
En nu verblijven we sinds twee weken in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Onze toekomst is nog steeds onzeker, alleen hoop ik dat we nooit meer naar Griekenland terug hoeven te gaan.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
از وقتی پناهندگیه یونان را گرفتیم خیلی تحت فشار قرار گرفتیم ما هر هفته اخطار دریافت میکردیم که باید خانه را ترک کنیم برای آنها اهمیتی نداشت تا جایی برای ماندن داریم یا آواره میشویم، حتی تصمیم گرفتیم برویم کمپ زندگی کنیم گرچه شرایط زندگی آنجا افتضاح بود مخصوصا برای برادرم و مادرم که مریض بودند ولی هیچ چاره ی دیگری نداشتیم ولی متاسفانه کمپ هم مارا نپذیرفت چون پناهندگیه یونان را گرفته بودیم حق ماندن در مکانهایی که تحت حمایت دولت هست را نداشتیم
مدارکمان هم تکمیل نبود گفتند برای گرفتن مدارک (آیدی کارت) باید آتن اقدام کنیم ولی با مدرکی که در حال حاضر داشتیم و تاریخ انقضایش گذشته بود حق خروج از جزیره را نداشتیم و تمامیه ادارات بسته بود فقط باید آنلاین وقت میگرفتیم که خیلی دیر وقت میداد نمیدانستیم چه کار کنیم همه درها بروی ما بسته بود در این مدت کار هم نتوانستم پیدا کنم، پس ما تصمیم به اعتراض گرفتیم چند روزی کنار سازمانیکه تحت حمایت ان بودیم اعتراض کردیم تا رییس آن اداره به ما قول داد تا برای مدارک خودش اقدام کند و محض گرفتم آن باید خانه را ترک کنیم،
