Categorie: Uncategorized

Het is bijna niet te geloven, maar echt waar: we hebben een verblijfsvergunning gekregen!

Wachten en onzekerheid waren de moeilijkste dingen waar we de afgelopen anderhalf jaar mee te maken hadden. De laatste vier maanden waren zelfs net zo moeilijk als toen we nog in Moria waren. Misschien zelfs moeilijker, want toen hebben ze ons laten weten dat we een negatieve beslissing zouden krijgen. Of dat nou een vergissing was of een leugen wil ik in het midden laten. Het was in ieder geval een harde klap voor ons en zette ons leven op zijn kop.

We gingen naar de verschillende instanties om meer duidelijkheid te krijgen over onze asielaanvraag, maar we werden steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Ze zeiden steeds tegen ons dat we moesten afwachten, maar afwachten in onzekerheid is niet fijn – sterker nog: het is moordend.

Gelukkig is het goed gekomen en hebben we toch hier in Griekenland een verblijfsvergunning gekregen! Ik zal nooit het moment vergeten dat ik te horen kreeg dat de beslissing positief was en dat we in Griekenland mochten blijven.

Ik huilde en lachte tegelijk, ik ging helemaal uit mijn dak. Alsof er een loodzware last van mijn schouders viel.

Na al die ellende en narigheid weten we nu: we mogen hier blijven. We kunnen eindelijk een hele diepe zucht van opluchting slaken. We kunnen een nieuw leven beginnen.

Ik ga het blanco boekje van mijn toekomst vullen in mijn allerbeste handschrift, met mooie wensen, dromen en plannen. De titel is “Nieuw begin”.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

انتظار و بلاتکلیفی سخت ترین لحظاتی بود که سپری میکردم یکسالو خورده ای گذشت ولی چهار ماه آن به سختیه زمانی که موریا زندگی میکردیم گذشت حتی بیشتر چون آن خبر دروغ یا سوءتفاهمی که در جواب اینترویوی ما داده بودند و آن هم این بود که کیس ما رد خورده بشدت مارا تحت فشار قرار داد و به هر سازمانی که سرمیزدم تا جواب قطعی ای دریافت کنم فقط میگفتند منتظر باشید این انتظار هم تمام شد و بالاخره حق پناهندگیه اینجا را دریافت آن لحظه که این خبر را شنیدم بقدری خوشحال بودم که در پوست خودم نمیگنجیدم انگار یک بار خیلی بزرگی از روی شانه هایم برداشته شده بالاخره پناهندگیه یونان بعد از گذراندن اینهمه سختی به ما داده شد و حالا میتوانم نفس عمیقی بکشم و زندگی را از نو شروع کنم صفحات جدید دفتر زندگی را باز میکنم و با دستخطی زیبا مینویسم 

“شروعی دوباره”

Het leven is echt heel moeilijk voor een vluchteling. Je hebt allemaal problemen omdat je niet dezelfde rechten hebt als andere burgers. Ik had nieuwe plannen gemaakt voor mijn toekomst. Ik was van plan om micropigmentatie (permanente make-up) te gaan leren om mijn eigen salon te beginnen. Om de opleiding en de benodigde spullen te kunnen betalen besloot ik om een tijdelijke baan te nemen. Na heel veel zoeken vond ik een geschikte vacature. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en vervolgens aangenomen. Ik was er heel blij mee, kon mijn geluk niet op. Maar toen ik mijn documenten moest inleveren kreeg ik te horen dat ze mij niet konden aannemen omdat ik geen verblijfsvergunning had. Ik moest verzekerd zijn en ik moest ook een bankrekening hebben. Uiteindelijk hebben ze iemand anders aangenomen. Toch heb ik het niet opgegeven, ik bleef zoeken. Maar toen ik iets had gevonden werd ik weer geconfronteerd met hetzelfde probleem. Deze keer hadden ze ook nog een referentie nodig.

Ik dacht misschien kan ik eerst beter deze documenten in orde maken. Ik ging naar de verschillende instanties die over de vluchtelingenzaken gingen. Ze zeiden tegen mij dat dat zo’n referentie waarmee ik mocht werken helemaal niet bestond niet en dat ik mijn tijd niet moest verspillen. Mijn plannen vielen in het water. Misschien zal ik ooit mijn plannen kunnen realiseren.

Dit zijn allemaal demotiverende dingen in mijn leven, ze vreten energie. Mijn verlangen naar  een verblijfsvergunning wordt steeds groter en maar dat lijkt steeds onbereikbaarder. Ik ben ook een mens en heb recht om te leven. Als ik dit zeg, zeggen sommige mensen tegen mij: ‘kon je niet beter in je eigen land blijven?’ of ‘er zijn nog steeds veel veilige plekken in Afghanistan, kun je niet daar gaan wonen?’ Misschien zijn er wel veilige plekken in Afghanistan, maar je moet er zo onopvallend mogelijk leven en je mag niks doen. Ik bedoel: dingen zoals studeren aan de universiteit of carrière maken zijn verboden voor Hazara mensen, vooral voor Hazara vrouwen. Heel veel succesvolle mensen zijn uit Afghanistan gevlucht, want als ze in handen van de Taliban waren gevallen, waren ze nu dood geweest. Ja zo is het leven in Afghanistan. Je kunt er niet leven, alleen overleven. Dit was niet wat wij wilden en daarom zijn we Afghanistan ontvlucht, om een leven op te bouwen zonder beperkingen en met veel kansen. Zonder te vrezen voor ons leven. Het is ons recht om zelf te kiezen hoe we willen leven.

Toen ik in Iran woonde had ik ook geen verblijfsvergunning. Ik had geen identiteit. Ik mocht niet naar school en mocht niet werken. Als ik dan toch een baantje zou vinden, zou de werkgever mijn loon gemakkelijk kunnen achterhouden of inpikken. Ik kon er niet eens aangifte van doen omdat ik illegaal was.

En nu in Europa loop ik tegen hetzelfde probleem aan. In afwachting van een verblijfsvergunning, van dezelfde rechten als de andere burgers.

Dat is toch niet te veel gevraagd? Ik ben gewoon ontzettend moe van het leven als asielzoeker. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik vastzit achter prikkeldraad en hekken. Alle asielzoekers worden letterlijk en figuurlijk beperkt door hekken en prikkeldraad. Ik voel een enorme drang om mezelf van die barrières te bevrijden. Aan het woord vluchteling heb ik een ontzettende hekel gekregen. Ik heb zo vaak nee gehoord dat er bijna niks meer van mijn zelfvertrouwen over is. Nee, we kunnen je niet aannemen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je kunt geen bankrekening openen omdat je geen verblijfsvergunning hebt. Nee, je hebt geen enkel recht omdat je geen verblijfsvergunning hebt.

Ik ben wel een vluchteling maar vooral ook een mens. Een mens die alleen een identiteitskaart en dezelfde burgerrechten wil. Ik hoef geen mooi huis en ook geen mooie auto. Het enige wat ik wil is dat ze ooit het label vluchteling van mij afhalen en dat ik zonder beperkingen aan mijn toekomst mag beginnen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

زندگی به عنوان یک مهاجر واقعا سخت است از اینکه حقوق برابری نمیتوان با یک شهروند داشت مشکلات زیادی برای آدم بوجود می آورد. برنامه ریزیه جدیدی برای زندگی ام کرده بودم اینکه تتو یاد بگیرم و بتوانم برای خودم سالن بزنم و مستقل کار کنم پس، تصمیم گرفتم کار موقتی پیدا کنم تا با درآمد آن بتوانم هزینه ی آموزش و لوازم مورد نیاز تتو را تهیه کنم، با پرسو جو کاری را پیدا کردم مصاحبه کردم و قبول شدم خیلی خوشحال شده بودم از این بابت، اما وقتی مدارکم را ارائه دادم آنها مرا قبول نکردند چون قبولیه آن کشور را نداشتم با این مدارکی که من دارم بیمه و حساب بانکی در صورتی میتوانم داشته باشم که قرارداد کاری داشته باشم و برای بستن قرار داد کاری بیمه و حساب بانکی لازم بود این کمی پیچیده شد و آنها کس دیگری را استخدام کردند ولی من باز هم بدنبال کار گشتم ولی باز هم با همین مشکل رو به رو شدم کار جدیدی که پیدا کرده بودم علاوه بر بیمه و حساب بانکی تاییدیه ای میخواستند که با این مدارک مجاز به کار کردن هستم پس بدنبال این مجوز به ادارات پناهندگی رفتم بعد از کلی جستجو گفتند چیزی به عنوان تاییدیه ی اینکه شما بتوانید کار کنید وجود ندارد و بیخود وقتم را تلف نکنم پس برنامه ریزی ای که کرده بود مجبور شدم کنسل کنم یا سالها بعد

We zitten nu al drie maanden in een lockdown.

De mensen die in Moria zitten kunnen maar één keer per week het kamp uit, en dan nog alleen als het echt noodzakelijk is.

Ik heb daar veel vrienden, waaronder Ali. Hij mocht na lange tijd eventjes het kamp uit, dus ik hem eindelijk weer kort kunnen zien.

Hij vond het vreselijk in het kamp en leed er enorm onder. Hij vertelde over de kou en het gebrek aan elektriciteit. Het tekort aan warm water – wat tegenwoordig toch gewoon een basisbehoefte is van ieder mens…

Ik zag de wanhoop in zijn ogen, hij was niet meer de gemotiveerde en gepassioneerde Ali die ik kende. Hij had zelfs moeite om te glimlachen. Hij zei: ‘Ik voel me een misdadiger die tot een paar jaar gevangenisstraf is veroordeeld… maar wat heb ik dan misdaan? Behalve dat ik een vluchteling ben. Het is toch geen misdaad om een vluchteling te zijn? Ik ben mijn land ontvlucht om in rust en vrede en zonder angst voor een oorlog te kunnen leven. Maar nu ben ik alleen in leven, in plaats van te leven. Er is hier niets wat erop wijst dat er geleefd wordt, niet eens de meest simpele en normale basisvoorzieningen.’

Ali vertelde dat het hebben van een huis zijn grootste wens was geworden. Hij zei: ‘De gedachte dat ik op elk moment van de dag de deur van mijn huis open kan doen en kan gaan en staan waar ik wil, zonder angst voor de politie, dat ik niet meer smoesjes hoeft te verzinnen om eventjes het kamp uit te mogen gaan. Ik mis het gevoel om tegen een muur aan te kunnen leunen. Ik mis de verlichting, een warme douche en een schone wc.’

Hij lachte en zei: ‘Andere mensen zullen wel denken: wat zijn dat voor belachelijke wensen.’ Maar nee, dit waren geen belachelijke wensen. Ik begreep hem en voelde met hem mee vanuit het diepst van mijn ziel.

Ik moest hard huilen, om ons, en om al die wensen die lachwekkend klonken, maar tegelijkertijd begonnen we ook samen hardop te lachen.

We zeiden tegen elkaar dat we niemand moesten vertellen over onze wensen want zij zouden het nooit kunnen begrijpen.

Het hebben van een huis dat de rest van je leven van jou is, wat niemand van jou kan afpakken, dat is één van onze grootste dromen. En één van de meest angstaanjagende dingen is de onzekerheid. Dat een overheid kan beslissen over jouw leven, over waar jij morgen zult zijn – in welk land, en in welke toestand.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

تقریبا دوماه از قرنطینه شدن اینجا میگذرد و همچنین کمپ موریا تحت حفاظت شدیدی است و ساکنان آن فقط یکبار در هفته اجازه خروج از آنجارا دارد آن هم فقط برای موارد ضروری، من دوستان زیادی دارم که در آنجا زندگی میکند از جمله علی که بعد از مدتها موفق شده بود که از کمپ ساعتی را بیرون بیاید آن روز ملاقات کوتاهی با علی داشتم، او از شرایط کمپ بسیار ناراضی بود و تحت فشار روانی شدیدی بود، او از وضعیت بد آنجا برایم تعریف میکرد شدت سرمای هوا و محدودیت دسترسی به برق و آب گرم، که از معمولی ترین و ضروری ترین نیاز هرآدمیست، او از روزهای بارانی برایم گفت که چهار روز باران شدید میبارید و خیمه ها و وسایلشان همه خیس شده بودند و اکثرنقاط کمپ در آن روزهای بارانی حتی یک ساعت هم برق نداشتند، وقتی اینهارا برایم تعریف میکرد به چشمهایش نگاه میکردم، چشمهایش پر از نا امیدی بود دیگر آن علیه با انگیزه و پر شور نبود به سختی میخندید و میشد به راحتی افسردگی را در چهره اش دید او میگفت