Het is bijna niet te geloven, maar echt waar: we hebben een verblijfsvergunning gekregen!
Wachten en onzekerheid waren de moeilijkste dingen waar we de afgelopen anderhalf jaar mee te maken hadden. De laatste vier maanden waren zelfs net zo moeilijk als toen we nog in Moria waren. Misschien zelfs moeilijker, want toen hebben ze ons laten weten dat we een negatieve beslissing zouden krijgen. Of dat nou een vergissing was of een leugen wil ik in het midden laten. Het was in ieder geval een harde klap voor ons en zette ons leven op zijn kop.
We gingen naar de verschillende instanties om meer duidelijkheid te krijgen over onze asielaanvraag, maar we werden steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Ze zeiden steeds tegen ons dat we moesten afwachten, maar afwachten in onzekerheid is niet fijn – sterker nog: het is moordend.
Gelukkig is het goed gekomen en hebben we toch hier in Griekenland een verblijfsvergunning gekregen! Ik zal nooit het moment vergeten dat ik te horen kreeg dat de beslissing positief was en dat we in Griekenland mochten blijven.
Ik huilde en lachte tegelijk, ik ging helemaal uit mijn dak. Alsof er een loodzware last van mijn schouders viel.
Na al die ellende en narigheid weten we nu: we mogen hier blijven. We kunnen eindelijk een hele diepe zucht van opluchting slaken. We kunnen een nieuw leven beginnen.
Ik ga het blanco boekje van mijn toekomst vullen in mijn allerbeste handschrift, met mooie wensen, dromen en plannen. De titel is “Nieuw begin”.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
انتظار و بلاتکلیفی سخت ترین لحظاتی بود که سپری میکردم یکسالو خورده ای گذشت ولی چهار ماه آن به سختیه زمانی که موریا زندگی میکردیم گذشت حتی بیشتر چون آن خبر دروغ یا سوءتفاهمی که در جواب اینترویوی ما داده بودند و آن هم این بود که کیس ما رد خورده بشدت مارا تحت فشار قرار داد و به هر سازمانی که سرمیزدم تا جواب قطعی ای دریافت کنم فقط میگفتند منتظر باشید این انتظار هم تمام شد و بالاخره حق پناهندگیه اینجا را دریافت آن لحظه که این خبر را شنیدم بقدری خوشحال بودم که در پوست خودم نمیگنجیدم انگار یک بار خیلی بزرگی از روی شانه هایم برداشته شده بالاخره پناهندگیه یونان بعد از گذراندن اینهمه سختی به ما داده شد و حالا میتوانم نفس عمیقی بکشم و زندگی را از نو شروع کنم صفحات جدید دفتر زندگی را باز میکنم و با دستخطی زیبا مینویسم
“شروعی دوباره”