Dinsdag 20 oktober 2020
Het is alweer een tijd geleden dat kamp Moria in brand vloog.
De eerste week sliepen de mensen langs de kant van de weg. De bewoners hadden de weg naar het dorp geblokkeerd. Als je het toch probeerde werd je met geweld verjaagd.
De vluchtelingen wilden niet meer naar een nieuw kamp, ze wilden weg uit Lesbos. Maar na een heel zware, pijnlijke week werd iedereen uiteindelijk overgebracht naar een ander kamp op het eiland. Dat werd afgedwongen door de regering en de politie. Als mensen niet zouden meewerken, zou hun asielaanvraag niet worden behandeld. Mensen kregen geen eten en water meer zodat ze geen andere keus hadden dan naar het andere kamp te gaan.
Dat blijkt nog veel erger te zijn dan het kamp in Moria. De grond in het nieuwe kamp is hard en vuil. Toiletten hebben geen water en er is geen hygiëne. Mannen wassen zich in de zee maar voor vrouwen is dit erg moeilijk.
Mensen in het nieuwe kamp hebben problemen op het gebied van eten, water, toiletten en douches. De kinderen gaan niet naar school en ze spelen de hele dag met vieze dingen die ze van de vuile grond oprapen.
De mensen daar hebben een vreselijk leven. Je ziet het meteen als je het kamp binnenkomt. De tenten zijn heel laag, je kan er niet eens in rechtop staan. De vloer in de tenten is niet vlak. Het is erg moeilijk om in zo’n tent te zitten of te slapen en de mensen die in de tenten vlakbij de zee wonen hebben last van de harde wind. De meeste tenten daar zijn al stukgewaaid.
In die tenten is het ’s nachts heel koud en overdag heel warm. Vooral met de winter die er aankomt is de kou ondraaglijk. Ik weet wat de mensen daar doormaken omdat ikzelf ook een herfst en een winter in het kamp in Moria heb doorgebracht. We hadden geen elektriciteit voor een kacheltje of om een warme maaltijd te maken. We brachten de hele nacht tot in de ochtend door in de kou.
Maar het ergste van alles was de regen. Als het regende kwam het water naar binnen waardoor al onze spullen nat werden. Al onze kleren en dekens werden nat door het naar binnenlopende water en we hadden niks om onszelf warm te houden.
De pijn van die herinneringen kun je niet in woorden uitdrukken. Ik maak me zorgen over de asielzoekers die met de naderende kou en regen nog moeilijker dagen voor de boeg hebben. Ik krijg ontzettende pijn in mijn hart als ik eraan denk.
Hoeveel kinderen en jongeren moeten nog hun toekomst achter prikkeldraad doorbrengen? Wat ze tot nu toe hebben gekregen van een groot, welvarend continent als Europa is een stuk vervuilde grond achter ijzeren hekken en dromen van vrijheid en onderwijs. Dit is niet eerlijk en niet rechtvaardig. Wij verdienen dit niet. Geen mens verdient het om op deze manier te moeten leven.
Fotobijschrift:
Op 8 oktober regende het hier. In een groeps-chat wisselden de bewoners van het nieuwe kamp foto’s uit. Die drukken het beter uit dan ik het kan vertellen.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
مدتی است از آتش گرفتن کمپ موریا میگذرد بعد از یک هفته ی خیلی سخت و دردناک که مردم در خیابان آواره بودند بالاخره آنها انتقال داده شدند به یک کمپ دیگر و این انتقال به اجباز پلیس و دولت بود چون آنهایی که نمیرفتند داخل کمپ به پرونده پناهندگیه شان رسیدگی نمیشد و مردم را بدون آبو غذا گذاشتند تا آنها مجبور به رفتن به کمپی شوند که بدتر از کمپ موریا است، کمپی که زمین