Dagboek uit Moria

Woensdag 16 september 2020

Opnieuw was er een verschrikkelijke brand in Moria. Deze keer nog veel groter en verwoestender. Een ramp die ruim 13000 mensen dakloos heeft gemaakt.

Het kamp in Moria was een hel voor mij toen ik daar nog woonde. Een hel ergens in een uithoek van Europa waarvan ik vaak wenste dat die niet bestond. Maar nooit op deze manier en ten koste van zoveel dakloze mensen, die dagenlang rondzwerven in de hitte, zonder water, eten en enig sanitair. Die ‘s avonds zonder een dak boven hun hoofd slapen, in de kou. Nee, dit heb ik nooit gewild.

Ik wenste en wilde dat het kamp niet zou bestaan en dat al die mensen een betere plek zouden krijgen. Maar  nu worden ze naar een ander kamp overgeplaatst met veel minder voorzieningen.

Ik voel me deze dagen heel verdrietig en benauwd. Het breekt mijn hart om te zien dat mijn vrienden en andere mensen die ik ken al hun bezittingen hebben verloren door de brand. Ze zijn dakloos en zwerven langs de weg, terwijl ik een huis heb. Ik sta machteloos toe te kijken terwijl ik niks voor ze kan doen.

Al onze dromen en wensen over Europa zijn in rook opgegaan.

Als ik op straat loop zie ik al die boze blikken van de mensen op mij gericht. Wanneer ik een winkel binnenga  stuurt de eigenaar me weer naar buiten. Alleen omdat ik een vluchteling ben.

Ik ben toch geen crimineel. Criminelen zijn de mensen die het kamp in Moria in brand hebben gestoken en 13000 mensen dakloos hebben gemaakt. En nu moeten wij daar allemaal de prijs voor betalen.

Hoe lang zal dit nog doorgaan?

Wij wachten allemaal ongeduldig op die helpende handen die ons hieruit kunnen halen.

Wachten op die reddende handen is uitputtend voor al die moeders die het gehuil van hun hongerige kinderen moeten aanhoren, voor al die jonge mensen voor wie de weg naar school is gebarricadeerd door de politie en voor al die duizenden dromen, wensen en hopen die achter het prikkeldraad vastzitten.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

تکرار حادثه ی تلخ آتش سوزی، اینبار دردناکتر و خانمان سوزتر…

حادثه تلخی که به قیمت آواره شدن سیزده هزار نفر تمام شد.

کمپ موریا برای من یک تکه جهنم بود در گوشه ای از اروپا که آرزو داشتم یک روز وجود نداشته باشد  ولی در صورتی که همه ی آنهایی که در آنجا زندگی میکنند جایی بهتر بروند نه این پایان دردناک که مردم مجبور باشند روزها در گرما بدون آب، غذا، توالت، حمام،  و هیچ امکانات دیگری در خیابانها آواره شوند و شبها در سرما بدون سرپناهی بگذرانند و حالا مجبورند در کمپی بدتر از موریا با کمترین امکانات بروند.

این روزها خیلی غمگینم نفس کشیدن برایم سخت شده وقتی میبینم دوستانم و کسانیکه در موریا میشناختم همه چیزشان در آتش سوخت و حال آواره در خیابانند ولی من در خانه، و هیچکاری نمیتوانم برایشان انجام دهم.

تحمل این شرایط برایم خیلی سخت است.

امید و آرزوهایمان و تصواتمان از اروپا و داشتن آینده ای روشن خاکستر شد‌،

وقتی در خیابان قدم میزنم نگاه سنگین ساکنین اینجا را میبینم وقتی برای خرید به مغازه ای میروم و فروشنده مرا از آنجا بیرون میکند فقط به جرم اینکه مهاجرم…

ولی من مجرم نیستم مجرم آنهاییست که خانه ی سیزده هزار نفر را به آتش کشیدند و حالا باید همه ی ما به پای این جنایت بسوزیم.

این شرایط تاکی ادامه خواهد داشت…

و همه ی ما منتظر دستانی هستیم که بیاید و مارا از این شرایط نجات دهد.

Donderdag 9 juli 2020

Thuis, ik wist niet meer wat dat was. De maanden in die kleine tent deden me vergeten wat thuis is en wat het betekent. 

Tot die donderdag, de 16^e juni. Toen hoorden we dat we overgeplaatst zouden worden naar een woning. Ik kon mijn geluk niet op. Deze woning op Lesbos is nu ons thuis.

Meteen de eerste dag begonnen mijn ouders en ik met het huis schoonmaken. Het barstte er van de kakkerlakken.

Een badkamer, een wc en een keuken, voor al deze dingen hoeven we niet meer in de rij te staan. Ook voor eten hoeven we niet meer in die lange rij.  

Mijn broertje lacht weer, hij is heel blij en wij worden blij van zijn blijheid.

Het huis is inmiddels schoon, maar de kakkerlakken zijn niet weg te krijgen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

خانه!

این واژه  را فراموش کرده بودم ماه ها زندگی در آن خیمه ی کوچک باعث شده بود فراموش کنم خانه چیست،

تا امروز وقتی شنیدم قرار است کمپ و آن خیمه ی کوچک‌را ترک کنم از شادی در پوست خود نمیگنجیدم، 

اینجا خانه ی ماست، حمام ،توالت، و آشپزخانه داریم! دیگر مجبور نیستیم برای تهیه ی غذا ساعتها در صف بایستیم، دیگر ساعتها در صف توالت و حمام و ظرف شستن و لباس شستنمنتظر نمی مانیم، بردارم از شادی میخندد و ما هم از شادیه او شاد میشویم.

با پدر و مادرم شروع کردیم به تمیز کردن خانه، اینجا پر از سوسک است، 

خانه تمیز شد،

ولی سوسکها هنوز هم از بین نرفته اند

Dinsdag 7 juli 2020 

Vandaag was voor ons een beslissende dag. De dag waarop we werden gehoord over de redenen en het verloop van onze vlucht.

Gelukkig ging het best wel goed. Nu moeten we een tijdje wachten op de beslissing.

Deze dag heeft ons veel stress bezorgd. We waren er al een paar weken onrustig over en we konden ons moeilijk focussen. De angst om te worden teruggestuurd naar Afghanistan waar het niet veilig is, geeft ons veel spanning. 

Om Europa te bereiken hebben we ons leven gewaagd. We hebben hele nare tijden achter de rug en hebben tien maanden lang in het kamp in Moria gezeten.

Ik hoop dat we eindelijk na zoveel ellende een positieve beslissing zullen krijgen.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز روز سرنوشت سازی برای ما بود، روز اینترویو، خوشبختانه به خوبی آنرا گذراندیم، حالا باید مدتی را منتظر جواب آن باشیم، استرس زیادی برای این روز داشتم چند هفته ای بوداز استرس آن آرامش و تمرکز نداشتم، ترس از دیپورت و بازگشت به کشور نا امن افغانستان استرس زیادی را به من خانواده ام وارد میکند، ما برای رسیدن به اروپا روزهای بسیار سختیرا گذراندیم با خطر مرگ روبه رو شدیم، و ده ماه بسیار سخت در کمپ موریا داشتیم، امیدوارم بعد از گذراندن این همه روزهای سخت جواب مثبتی از مصاحبه مان دریافت کنیم.

Vrijdag 19 juni 2020 

Moria, de woonplaats van duizenden thuisloze vluchtelingen – als je althans die verzameling tenten, hutjes en zelfgemaakte huisjes van plastic een woonplaats kan noemen. Tien maanden van mijn leven heb ik daar doorgebracht. Ik was getuige van veel bittere gebeurtenissen die Moria voor mij tot een hel maakten. Een onhygiënische plek die gevaarlijk is voor elk gezond mens, laat staan voor zieke mensen zoals mijn moeder en mijn broertje. We doorstonden heel veel stress en druk in het kamp. 

Door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd en de bedreigingen voelde ik me er niet meer veilig. Het leven in het kamp was echt ondraaglijk voor mij geworden. 

Ik moest iets doen. Ik moest mezelf en mijn familie uit die situatie redden. Ik deed aangifte bij de politie van de jongens die mij wilden pakken, maar tevergeefs. De politie heeft het heel druk en is niet zo bereidwillig als het om nieuwe aangiften gaat. Ik kon niet bewijzen dat ik gevaar liep. 

Ik ben naar een aantal hulpinstanties gegaan, maar ook dat haalde aanvankelijk niets uit. 

Ik had bijna de hoop verloren toen ik via VluchtelingenWerk in contact kwam met een advocaat van de Greek Council for Refugees. Door het medische dossier van mijn moeder en mijn broer kon de advocaat ons uiteindelijk uit het kamp halen. 

Eindelijk, na tien maanden, wonen we nu in een normaal huis waar we niet meer uren in de rij hoeven te staan voor de douche, de wc en het eten. We hebben altijd elektriciteit en eten ‘s avonds in het licht. We douchen in een schone badkamer en we voelen ons heel veilig. 

Ik ben dolblij en heel dankbaar.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

موریا! خانه ی هزاران پناهجوی بی خانمان…

البته اگر به آن چادر ها، کلبه ها، قوطی های پلاستیکی بشود خانه گفت!…

ده ماه از زندگی ام را آنجا گذراندم، اتفاقات تلخ زیادی را با چشم خودم دیدم که آنجا را تبدیل به جهنم کرده بود، محیط بسیار آلوده ای که برای هر آدم سالمی مضربود، چه برسد به آنهایی که بیماری داشتند، مانند برادر و مادرم.

فشار و استرس زیادی را در کمپ تحمل میکردیم، کمپ برایم تبدیل به محیط ناامنی شده بود دیگر تحمل نداشتم باید کاری میکردم و خودم و خانواده ام را نجاتمیدادم، به پلیس شکایت کردم نتیجه نداد، وکلا همه وقتشان پر بود و پرونده ای قبول نمیکردند به هر سازمانی مشکلم را میگفتم جوابشان منفی بود، داشتم نا امیدمیشدم، که خبری از ترودکه ی عزیز شنیدم، وکیلی به ما معرفی کرد و پرونده ی بیماریه برادر و مادرم به جریان افتاد و به کمک آن توانستیم از کمپ خارج شویمو پس از ده ماه اکنون در خانه زندگی میکنیم دیگر برای حمام ، توالت وغذا مجبور نیستیم ساعتها در صفهای طولانی بایستیم، برق دائم داریم شبها در روشناییشام میخوریم، در محیط تمیز دوش میگیریم و تازه حس امنیت میکنیم از این بابت خیلی خوشحالم و واقعا سپاسگزارم از کمک سازمان دی سی آر و ترودکه یعزیز.