Dagboek uit Moria

Maandag 1 juni 2020 

Vandaag kwam een vriendin bij me langs. Ze is heel ongerust want ze heeft te horen gekregen dat ze binnen een maand het kamp uit moet omdat ze achttien is geworden en een eigen ID-kaart heeft gekregen. Zij is met haar broer en haar moeder hiernaartoe gevlucht. Haar vader verloor ze toen ze nog klein was.

Mijn vriendin heeft al een asielvergunning, maar haar broer heeft een negatieve beslissing gekregen en haar moeder is nog niet gehoord. Tot je achttiende mag je ook met een vergunning bij je familie in het kamp blijven, maar als je meerderjarig wordt moet je weg.

Mijn vriendin is ontzettend van slag en maakt zich heel erg zorgen dat ze helemaal in haar eentje ergens buiten het kamp moet gaan wonen.

Hetzelfde geldt voor een andere vriend van mij. Hij woont samen met zijn moeder die ernstig ziek is omdat ze kanker heeft. Nu moet ook hij zijn moeder gaan verlaten. Toen ik dat hoorde, voelde ik een enorme pijn in mijn hart.

Als ik eraan denk dat ik ook over drie maanden achttien word en dan het kamp en mijn familie moet verlaten, slaat de angst me om het hart.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز یکی از دوستانم به دیدن آمد او خیلی نگران بود چون اعلام کردند افرادی که آیدی گرفتند باید کمپ را ترک کنند، او با خانوادهاش(برادر و مادرش (پدرش را بچه که بود از دست داد)) به اینجا مهاجرت کرده بود ولی اینحا مجبور است تا از خانواده اش جدا شود چونکیس برادرش ردی خورده و مادرش هنوز مصاحبه نداده، و از اینکه مجبور است خانواده اش را ترک کند و به تنهایی زندگی کند بسیارناراحت نگران است، و هچنین شنیدن خبری مشابه راجع به یکی دیگر از دوستانم که با مادرش به تنهایی اینجا زندگی میکند و اوهم مجبوراست مادرش را ترک کند در حالی که مادرش مریض است و سرطان دارد بسیار قلب مرا به درد آورده، وقتی به این فکر میکنم که کمتر ازسه ماه دیگر من هم به سن قانونی میرسم و ممکن است این اتفاق برای من هم بیوفتد بسیار نگرانم میکند.

Dinsdag 29 mei 2020

Het weer was vandaag een stuk lekkerder dan de afgelopen dagen. Het is opgehouden met regenen, de zon schijnt overal. Ik had zin in wandelen en belde H., een vriend van me, om te vragen of hij meewilde. H. is zestien jaar en woont sinds een jaar in kamp Moria. 

In Afghanistan of Iran zou ik nooit zomaar met een jongen kunnen omgaan, dat past niet in onze cultuur en religie. Maar hier in het kamp vinden mijn ouders het goed, omdat de situatie hier heel anders is.

H. zat erg in de put. Hij miste zijn ouders heel erg. De minderjarigen wonen in een ander gedeelte van het kamp dat ‘de Section’ wordt genoemd. Er zitten daar ongeveer duizend minderjarigen.

De leefomstandigheden in de Section zijn wat beter dan in de rest van het kamp, maar de kinderen krijgen geen geld en het eten is niet altijd genoeg. Soms moeten ze wel stelen om aan geld te komen voor eten, schoenen en kleding. 

Een tijdje geleden hebben ze H.’s telefoon gestolen en daardoor kon hij zijn ouders niet bellen. Het ver van zijn ouders vandaan zijn en het wachten in onzekerheid maken hem heel onrustig en somber. Hij voelt zich geestelijk heel slecht.

Maar hij is niet de enige in de Section die er depressief wordt. Bijna alle minderjarigen die ik daar ken, voelen zich somber. 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز هوا کمی بهتر از روزهای قبل بود باران بند آمده بود و خورشید نورش را همه جا میتاباند دلم کمی قدم زدن میخواست به یکی از دوستانم زنگ زدم تا باهم پیاده روی کنیم، اسمش حسین است، او شانزده سال دارد یک سال است که در کمپ موریا زندگی میکند، دلش گرفته بودو سخت دلتنگ خانواده اش بود، حسین با این سن کمش به تنهایی مهاجرت کرده بود چون شنیده بود که اروپا زیر سنها را زود پذیرش میکند ولی از وضعیت فعلی اش ناراضی بود، آنها در قسمت دیگر کمپ زندگی میکنند ،آنجارا سکشن میگوید که حدودا هزار زیر سن آنجا زندگی میکنند، شرایط زندگی در آنجا به نسبت دیگر قسمتهای کمپ بهتر است اما آنها چون زیر سن قانونی هستند پول دریافت نمیکنندبه همین خاطر اکثر آنها برای بدست آوردن پول مجبور به دزدی میشوند گوشیه حسین را از او دزدیه بودند و او نمیتوانست به خانواده اش زنگ بزند، دوری از خانواده، انتظار، و بلاتکلیفی او را سخت کلافه کرده و در شرایط روحیه بدی است نه تنها او همه ی آنهایی که در سکشن زندگی میکنند و از خانواده ی شان دور است تحت فشار روحیه زیادی قرار دارند.

Maandag 25 mei 2020 

Ik kan het hier niet meer uithouden. Althans veel moeilijker dan vroeger. Er komt geen einde aan de nare gebeurtenissen hier. Sinds de quarantaine schrikken we elke dag van nieuws over meer messentrekkerij, gevechten en moord.

We zitten nu al drie maanden in quarantaine. Overal is de quarantaine opgeheven, behalve bij ons in het kamp.

Voor die tijd brachten we onze tijd door met het volgen van cursussen en programma’s van de NGO’s. We gingen naar het strand of naar de stad voor een wandeling. Maar sinds drie maanden is alles dicht en verboden voor ons. 

Onze asielprocedures liggen al maanden stil. Ook dat levert enorme psychische druk op. Door die ellende kunnen veel mensen hun irritaties en woede niet in bedwang houden. Ze kunnen weinig hebben, ze hebben een kort lontje.

Om de kleinste dingen onstaan grote ruzies die vaak ook uit de hand lopen. Discussies, woordenwisselingen, ruzies en gevechten in de lange rijen voor het eten, bij de douches, de WC’s enzovoort zijn aan de orde van de dag. 

Deze dingen hebben Moria voor ons in een hel veranderd.

Onze hel.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

دیگر تحمل اینجا برایم خیلی سخت تر از قبل شده، اتفاقات بد تمامی ندارد، چاقو کشی، دعوا،قتل،از روزی که

کمپ بسته شده و کسی اجازه رفتو آمد به بیرون کمپ را ندارد این اتفاقات چند برابر شده، قرنطینه سه ماه شد، عمه جا برای دیگران باز شده ولی برای ماهنوز هم کمپ بسته است و کسی به سختی اجازه خروج را دارد، قبل از اینها ما برای گذراندن اوقات کلاسهای مختلف شرکت میکردیم برای پیاده روی به ساحلو شهر میرفتیم ولی در این سه ماه درهای همه جا به روی ما بسته است، کارهای پناهندگی ما متوقف شده و فشار زیادی را تحمل میکنیم اینها تاثیرات خیلیبدی روی اعصاب و روان ما گذاشته باعث شده تا اکثر مردم اینجا کنترلی بر اعصاب خود نداشته باشد و با کوچکترین اتفاق و یا حرفی دعواهای بزرگی رخ دهد،هر روزه سر صف غذا صف حمام، توالت، محل شستشو،دکتر و صفهای دیگر بحث و درگیری اتفاق می افتد بین مردم، این اتفاقها باعث شده موریا تبدیل بهجهنم شود برای ما.

Maandag 11 mei 2020

Vandaag is het maandag. Ik ben al een week niet naar buiten geweest. 

Ik had met een vriendin afgesproken om vandaag naar ‘Hope project’ te gaan, maar gisteravond hoorde ik dat de quarantaine weer wordt verlengd.

De schilderlessen gaan voorlopig voor een maand weer niet door. Ik heb geen hoop meer dat ik ooit het kamp uit kan.

Ik durf ook niet naar mijn hangplekje te gaan. Ik denk aan de meisjes die verkracht zijn. Wat een pijnlijke en gruwelijke ervaring. Wat zouden ze mentaal allemaal aan het doormaken zijn. Ik ben bang dat dit mij ook zal overkomen.

Je kunt ook niet uit vrees voor zoiets naar de politie stappen. Ze zouden zeggen: kom maar terug als het eenmaal gebeurd is. 

Wat voel ik me benauwd en eenzaam. Alsof ik aan het stikken ben.

Zo’n leven had ik in mijn wildste dromen nog niet kunnen bedenken. Mijn hoop vervaagt steeds verder, dit hebben we niet verdiend. 

Het pessimisme wortelt zich steeds dieper in mij. De negatieve gedachten worden overheersender en ik kan ze niet meer in bedwang houden. Daar komt bij dat ik gek word van de steeds terugkerende hoofdpijn. 

Ik wachtte met enthousiasme en ongeduld op betere tijden, maar mijn hoop is omgeslagen in uitzichtloosheid. Ik ben de wanhoop nabij.

Het is moeilijker dan ooit om het in het kamp uit te houden. 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز دوشنبه است نزدیک یک هفته از خانه بیرون نرفته ام قرار گذاشته بودم با دوستم امروز برویم

hope project

ولی شب قبلش شنیدم که قرنطینه باز هم تمدید شده و کلاس نقاشی هم برای یک ماه دیگر بسته خواهد بود، دیگر امید ندارم از اینکه دیگر بتوانم از کمپ خارج شوم، دیگر به خلوتگاهم هم میترسم بروم، به دخترانی فکر میکنم که به آنها تجاوز شده چه درد روحی ای را تحمل میکنند، از اینکه نکند این بلا سر من بیاید بشدت ترسیده ام کاری هم نمیتوانم بکنم اگر به پلیس بگویم میگویند برو هر وقت بلا سرت آمد بیا شکایت کن، چقدر احساس خفگی و تنهایی میکنم من انتظار این زندگی را نداشتم امیدم خیلی کم رنگ شده است افکار منفی دارند در ذهنم  قدرت میگیرند نمیتوانم کنترلشان کنم سردرد کلافه ام کرده، من منتظر روز خوبی بودم ولی تبدیل شد به یک روز دردناک، تحمل این کمپ برایم سخت تر از قبل شده.