Dagboek uit Moria

Vrijdag 8 Mei 2020

Ik ben alweer twee of drie dagen niet naar buiten geweest. Ik voel me niet veilig en ben nogal gespannen. Mijn hoofdpijn is ook weer erger geworden.

Een meisje uit mijn tekenklas stuurde me een berichtje dat de quarantaine in het kamp maandag wordt opgeheven en dat we dan weer naar tekenles mogen! 

Ik was heel blij dat te horen. Het is hier niet meer uit te houden. Ik word helemaal blij dat ik mijn dagen weer buiten het kamp kan gaan doorbrengen en weer mag gaan schilderen. 

Ik begin er weer zin in te krijgen. 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

دو سه روزی است که از خانه بیرون نرفته ام احساس خطر میکنم فشار روحیه زیادی را تحمل میکنم سردردم هم این روزها شدت گرفته، یکی ازهمکلاسی هایم پیام داده که دوشنبه قرنطینه ی کمپ تمام میشود و کلاس نقاشی هم باز میشود از شنیدن آن خیلی خوشحالم دیگر تحمل کمپ خیلی سختشده از اینکه میتوانم روزهایم را خارج از کمپ بگذارنم و دوباره تابلوهای نقاشی بکشم باعث شده تا روحیه ام خیلی بهتر شود. 

Woensdag 6 mei 2020 

Vandaag kwam ons buurmeisje langs. Ze vertelde me iets verontrustends. Ze zei dat ik beter op mezelf moest passen, want van haar broer had ze gehoord dat een paar jongens achter me aan zaten. Uit hoe ze het beschreef, kreeg ik een vermoeden om wie het ging. Dat kan er ook nog wel bij, dacht ik bij mezelf.

Ik vermoed dat één van die jongens degene was die mij een tijdje geleden verkering vroeg, waarop ik nee antwoordde. Hij was beledigd en dreigde dat hij mij wat aan zou doen als ik niet met hem ging. 

Ik nam hem niet serieus, maar nu maak ik me toch een beetje zorgen eerlijk gezegd. Vooral omdat we al een paar keer hebben gehoord over aanrandingen en verkrachtingen van meisjes en vrouwen en zelfs van kinderen. De politie doet er helemaal niks tegen. Het lijkt of het hun weinig kan schelen. 

Ik heb het er met mijn ouders over gehad, ze zijn ook bezorgd – maar wat kunnen ze doen?

Ik kan alleen maar hopen dat deze quarantaine snel wordt opgeheven en ik weer naar mijn lessen kan. Dat is de enige manier om een beetje weg te zijn van de ellende en de gevaren van het kamp.

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز دختر همسایه به خانه ما آمده بود اسم او سیمین است،خبر های خوبی نگفت، میگفت بیشتر مراقب خودم باشم برادرش میگوید چند پسر

چند روزیست مرا زیر نظر گرفته مشخصات یکی از آنها را گفت حدس زدم چه کسی باشد، ای وای این هم به دغدغه های من اضافه شد، به

چند ماه پیش فکر میکنم پسری که  بمن پیشنهاد دوستی داد ولی من آن را رد کردم تهدید هم کرده بود که اگر با او دوست نشوم بلای سرم می

آورد جدی اش نگرفتم، اما این روزها استرس زیادی دارم چون خبرهای تجاوز به دختران و حتی کودکان در کمپ زیاد به گوشم میخورد پلیس

هم هیچ واکنشی به آن نشان نمیدهد، امیدوارم زودتر قرنطینه تمام شود تا از محیط پر دغدغه و خطرناک کمپ دور شوم با شرکت در کلاسها.

Dinsdag 5 mei 2020

De zomer komt eraan en het wordt steeds warmer in onze kleine tenten. Door die warmte is het heel moeilijk om het binnen uit te houden.

De doucheruimtes zijn ook drukker dan eerst, het wordt er allemaal niet beter op.

Door dat warme weer zijn ook de hoofdpijnen weer begonnen. En daardoor kan ik me weer moeilijk concentreren. 

Ik ga naar mijn hangplek, ver van de mensenmassa en de herrie van het kamp.

De felle zon brandt op mijn hoofd. Daar komt de hoofdpijn alweer.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

نزدیک

 تابستان هستیم و هوا گرم شده خیمه های کوچک ما این روزها بشدت داغ میشوند و تحمل ماندن در آن بسیار سخت استحمامها هم

شلوغتر از قبل شده اند و وضعیت دشوارتر شده با گرمتر شدن هوا سردرد های من هم شروع شده سخت میتوانم تمرکز کنممیروم به پاتوقم

خلوتگاهی که دور از جمعیت و صداهای کمپ است، آفتاب بشدت میتابد و باز هم سردرد…

maandag 4 mei 2020

Dit zijn vreselijk zware dagen voor mij. Ik heb het heel moeilijk door de onzekerheid, de quarantaine en doordat ik ziek ben. Geestelijk voel ik helemaal niet goed, meer een wrak. En daar is nu een verkoudheid bovenop gekomen die maar niet over wil gaan. Door mijn harde gehoest ’s nachts kan niemand in slaap komen. 

Mijn vader staat de hele dag in de rij voor het eten en mijn moeder is de hele dag bezig met afwassen en kleren wassen, in een kleine ruimte met weinig water. 

Ik zet de waterkoker aan. Mijn vader komt binnen met het eten. Hij ziet dat ik er beroerd uitzie en wordt verdrietig dat hij geen soep voor me kan maken. Hij heeft honing en citroen meegenomen voor in het hete water. 

Even later komt mijn moeder aanlopen. Ze is doodmoe en heeft veel last van haar rug. Ze heeft moeite met zitten en zelfs met liggen. Tegelijkertijd maakt ze zich zorgen over mijn gezondheid. Ze is verdrietig dat ze, door het gebrek aan van alles en nog wat, geen fatsoenlijke maaltijd voor me kan klaarmaken zodat ik een beetje kan aansterken. 

Het regent al twee dagen non-stop. Ik kan in dit weer en met hoe ik eraan toe ben niet uren in de rij gaan staan om de dokter te spreken.

God! Wanneer zullen deze slopende dagen dan eindelijk voorbij zijn? 

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

این روزها بشدت سخت میگذرند بلاتکلیفی، بیماری، قرنطینه ،اینها همه فشار زیادی به من وارد میکند از لحاظ روحی اصلا حال خوبی ندارم اما بیماریجسمی هم به آن اضافه شده سرماخوردگیه ای که گریبان مرا گرفته و خوب نمیشود سرفه های بلندی که شبها آرامش را از همه مان گرفته، پدرم صبح تاشب صف غذاست و مادرم همه روزه مشغول شستن لباس و ظرف در یک مکان کوچک با آب خیلی کم است، چایساز را روشن میکنم تا کمی آب جوشبخورم پدرم آمده غذا آورده مرا با حال بد میبیند و ناراحت میشود از اینکه نمیتواند برایم سوپ تهیه کند او لیمو و عسل آورده تا با آب جوش بخورم،مادرم خسته از شستشو برگشته کمرش بشدت درد میکند به سختی میتواند بنشیند و دراز بکشد و نگران و ناراحت من است که از کمبود امکانات نمیتواندغذاهای مقوی برایم بپزد، دو روز است باران میبارد نمیتوانم با این حال بد زیر باران ساعتها صف دکتر منتظر بمانم، خدایا این روزهای سخت پس کیتمام میشود.