Elke dag dat ik vrijwilliger ben in het vluchtelingenkamp komen er veel mensen naar ons toe voor hulp. Ze vertellen over hun problemen en wij sturen ze door naar een arts, advocaat of naar een geschikte organisatie die hen kan ondersteunen. Zo proberen we hen een beetje te helpen.
Sommigen zijn er heel slecht aan toe. Sommigen moeten nodig geopereerd worden, maar durven het niet aan omdat het hier zo onhygiënisch is, zonder goede WC’s en douches. Ze verdragen liever de pijn.
De meeste mensen in het vluchtelingenkamp zijn depressief en er zijn er die proberen zelfmoord te plegen. Het is erg moeilijk om hun problemen aan te horen, vooral wanneer we niks voor ze kunnen betekenen.
Waarom krijgen de kinderen geen onderwijs? Waarom wil een jongere, die met zoveel ellende en moeite naar Europa is gekomen, zelfmoord plegen? Waarom willen ouders die omwille van hun kinderen naar Europa zijn gevlucht nu liever teruggestuurd worden naar hun onveilige land – een land waarin de scholen en ziekenhuizen regelmatig het doelwit zijn van zelfmoordaanslagen?
Mijn land van herkomst is doordrenkt van bloed. Iets meer dan een maand na de vorige bomaanslag hoorde ik alweer van een nieuwe zelfmoordaanslag bij een meisjesschool. Wat hadden die weerloze meisjes misdaan dat ze dit moest overkomen?
De angst voor zulke dingen brengt Afghaanse ouders er uiteindelijk toe om te vluchten. Maar nu zitten ze achter prikkeldraad. Wij zijn toch ook mensen? We willen gewoon rust en vrede.
Ik kan de woorden niet vinden om uit te leggen wat ik nu voel. Ik wou dat ik God kon laten zien wat oorlog met ons en ons land heeft gedaan. Wat de ziekte en armoede met ons heeft gedaan. Hoe vluchtelingen op dit kleine stukje aarde leven. Ik wou dat ik de grenzen kon laten verdwijnen en het prikkeldraad kapot kon trekken…
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
هر روزه ما با افراد زیادی رو به رو میشویم آنها به ما مراجعه میکنند و از مشکلاتشان میگویند ما سعی میکنیم با معرفی پزشک، وکیل یا سازمانیکه میتواند کمکی به حل مشکل آنها کنند، کمکی به آنها کرده باشیم.
وضعیت برخی از آنها در کمپ بسیار وخیم است بعضی از افراد به عمل جراحی احتیاج دارند ولی آنها بدلیل وضعیت بد بهداشت و در دسترس نبودن توالت و حمام مناسب و زندگیه سخت در خیمه میترسند تا جراحی کنند پس درد را تحمل میکنند، اکثر مردم از بیماریه اعصاب و روان رنج میبرند و دست به خودکشی میزنند، گوش کردن به مشکلات مردم خیلی سخت است سخت تر از آن وقتی است که کمکی از دست ما بر نیاید.