Donderdag 23 April 2020
De dagen volgen elkaar op en we wachten nog altijd op goed nieuws of een fijne gebeurtenis. De hele dag in het kamp blijven, het wordt steeds zwaarder. Als ik eruit kon, zou ik weer schilder- en taallessen kunnen volgen. Hoe lang houden we het nog vol? Mijn broertje vraagt me steeds: ‘Wanneer gaan we naar huis, zodat ik weer naar school kan?’ Helaas kan ik hem geen antwoord geven.
Een derde groep, kwetsbare mensen uit het kamp, zou worden overgeplaatst naar kampen en hotels op het vasteland vanwege corona. Maar met een luidspreker werd omgeroepen dat dit plan voorlopig is geannuleerd. We weten niet zeker of er iemand in het kamp besmet is geraakt met corona, maar na die aankondiging zagen we een paar ambulances het kamp binnenrijden. Iedereen in het kamp had het erover. Wat er precies aan de hand was, weten we niet. Ik kan alleen maar hopen dat alle vluchtelingen zo snel mogelijk overgeplaatst zullen worden.
Vandaag is ook het begin van de Ramadan. Een maand waarin wij dertig dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds niks eten en drinken zodat we voelen en ervaren hoe arme mensen leven. Een soort medeleven. Maar wie heeft medeleven met ons, vluchtelingen?
