Categorie: Uncategorized

Woensdag 6 mei 2020 

Vandaag kwam ons buurmeisje langs. Ze vertelde me iets verontrustends. Ze zei dat ik beter op mezelf moest passen, want van haar broer had ze gehoord dat een paar jongens achter me aan zaten. Uit hoe ze het beschreef, kreeg ik een vermoeden om wie het ging. Dat kan er ook nog wel bij, dacht ik bij mezelf.

Ik vermoed dat één van die jongens degene was die mij een tijdje geleden verkering vroeg, waarop ik nee antwoordde. Hij was beledigd en dreigde dat hij mij wat aan zou doen als ik niet met hem ging. 

Ik nam hem niet serieus, maar nu maak ik me toch een beetje zorgen eerlijk gezegd. Vooral omdat we al een paar keer hebben gehoord over aanrandingen en verkrachtingen van meisjes en vrouwen en zelfs van kinderen. De politie doet er helemaal niks tegen. Het lijkt of het hun weinig kan schelen. 

Ik heb het er met mijn ouders over gehad, ze zijn ook bezorgd – maar wat kunnen ze doen?

Ik kan alleen maar hopen dat deze quarantaine snel wordt opgeheven en ik weer naar mijn lessen kan. Dat is de enige manier om een beetje weg te zijn van de ellende en de gevaren van het kamp.

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

امروز دختر همسایه به خانه ما آمده بود اسم او سیمین است،خبر های خوبی نگفت، میگفت بیشتر مراقب خودم باشم برادرش میگوید چند پسر

چند روزیست مرا زیر نظر گرفته مشخصات یکی از آنها را گفت حدس زدم چه کسی باشد، ای وای این هم به دغدغه های من اضافه شد، به

چند ماه پیش فکر میکنم پسری که  بمن پیشنهاد دوستی داد ولی من آن را رد کردم تهدید هم کرده بود که اگر با او دوست نشوم بلای سرم می

آورد جدی اش نگرفتم، اما این روزها استرس زیادی دارم چون خبرهای تجاوز به دختران و حتی کودکان در کمپ زیاد به گوشم میخورد پلیس

هم هیچ واکنشی به آن نشان نمیدهد، امیدوارم زودتر قرنطینه تمام شود تا از محیط پر دغدغه و خطرناک کمپ دور شوم با شرکت در کلاسها.

Dinsdag 5 mei 2020

De zomer komt eraan en het wordt steeds warmer in onze kleine tenten. Door die warmte is het heel moeilijk om het binnen uit te houden.

De doucheruimtes zijn ook drukker dan eerst, het wordt er allemaal niet beter op.

Door dat warme weer zijn ook de hoofdpijnen weer begonnen. En daardoor kan ik me weer moeilijk concentreren. 

Ik ga naar mijn hangplek, ver van de mensenmassa en de herrie van het kamp.

De felle zon brandt op mijn hoofd. Daar komt de hoofdpijn alweer.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

نزدیک

 تابستان هستیم و هوا گرم شده خیمه های کوچک ما این روزها بشدت داغ میشوند و تحمل ماندن در آن بسیار سخت استحمامها هم

شلوغتر از قبل شده اند و وضعیت دشوارتر شده با گرمتر شدن هوا سردرد های من هم شروع شده سخت میتوانم تمرکز کنممیروم به پاتوقم

خلوتگاهی که دور از جمعیت و صداهای کمپ است، آفتاب بشدت میتابد و باز هم سردرد…

maandag 4 mei 2020

Dit zijn vreselijk zware dagen voor mij. Ik heb het heel moeilijk door de onzekerheid, de quarantaine en doordat ik ziek ben. Geestelijk voel ik helemaal niet goed, meer een wrak. En daar is nu een verkoudheid bovenop gekomen die maar niet over wil gaan. Door mijn harde gehoest ’s nachts kan niemand in slaap komen. 

Mijn vader staat de hele dag in de rij voor het eten en mijn moeder is de hele dag bezig met afwassen en kleren wassen, in een kleine ruimte met weinig water. 

Ik zet de waterkoker aan. Mijn vader komt binnen met het eten. Hij ziet dat ik er beroerd uitzie en wordt verdrietig dat hij geen soep voor me kan maken. Hij heeft honing en citroen meegenomen voor in het hete water. 

Even later komt mijn moeder aanlopen. Ze is doodmoe en heeft veel last van haar rug. Ze heeft moeite met zitten en zelfs met liggen. Tegelijkertijd maakt ze zich zorgen over mijn gezondheid. Ze is verdrietig dat ze, door het gebrek aan van alles en nog wat, geen fatsoenlijke maaltijd voor me kan klaarmaken zodat ik een beetje kan aansterken. 

Het regent al twee dagen non-stop. Ik kan in dit weer en met hoe ik eraan toe ben niet uren in de rij gaan staan om de dokter te spreken.

God! Wanneer zullen deze slopende dagen dan eindelijk voorbij zijn? 

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

این روزها بشدت سخت میگذرند بلاتکلیفی، بیماری، قرنطینه ،اینها همه فشار زیادی به من وارد میکند از لحاظ روحی اصلا حال خوبی ندارم اما بیماریجسمی هم به آن اضافه شده سرماخوردگیه ای که گریبان مرا گرفته و خوب نمیشود سرفه های بلندی که شبها آرامش را از همه مان گرفته، پدرم صبح تاشب صف غذاست و مادرم همه روزه مشغول شستن لباس و ظرف در یک مکان کوچک با آب خیلی کم است، چایساز را روشن میکنم تا کمی آب جوشبخورم پدرم آمده غذا آورده مرا با حال بد میبیند و ناراحت میشود از اینکه نمیتواند برایم سوپ تهیه کند او لیمو و عسل آورده تا با آب جوش بخورم،مادرم خسته از شستشو برگشته کمرش بشدت درد میکند به سختی میتواند بنشیند و دراز بکشد و نگران و ناراحت من است که از کمبود امکانات نمیتواندغذاهای مقوی برایم بپزد، دو روز است باران میبارد نمیتوانم با این حال بد زیر باران ساعتها صف دکتر منتظر بمانم، خدایا این روزهای سخت پس کیتمام میشود.

Vrijdag 1 mei 2020

Vandaag keek ik naar de spelende kinderen om mij heen. Met hout en oude spulletjes van overal en nergens hebben ze speelgoed voor zichzelf gemaakt.

Ze zien er blij en gelukkig uit, maar hebben totaal geen benul dat de spulletjes met het coronavirus besmet zouden kunnen zijn. Ze hebben vliegers gemaakt van takken die ze van de bomen hebben afgebroken en vuilniszakken die ze tussen het afval hebben gevonden. Van lege waterflessen maken ze bellenblaas en van fruitdozen maken ze auto’s. 

Dit doen ze elke dag en ze zijn er heel gelukkig mee.  Ik zie dat ze genieten van de kleinste dingen.

• 

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

نشستم به بازیه بچه ها نگاه میکنم به چوبها و وسایل کهنه ای که نمیدانم از کجا پیدایشان کردند و به عنوان اسباب بازی از آنها استفاده میکنند و خوشحالند که آنها را دارند به این فکر نمیکنند که ممکن است آنها آلوده و عامل بیماری باشند. با چوبهایی که از دست کنده اند و پلاستیکهای زباله بادبادک درست میکنند، با بطری های خالیه آب حباب ساز مسازند با جعبه های خالیه میوه ماشین درست میکنند و تنها سرگرمیه آنها همین هاست و دلخوشند به همین چیزهای کوچک.