Categorie: Uncategorized

Donderdag 30 april

Deze dagen vraag ik me steeds af wat de toekomst voor ons in petto heeft. Wat zal ons lot zijn? Hoe lang zullen we nog rondzwerven en ronddwalen? Ik heb nachtmerries dat we worden teruggestuurd. De angst voor IS en de Taliban laat me niet meer met rust.

Ik probeer mezelf telkens af te leiden met positieve gedachten over mijn toekomst en mijn doelen. Ik loop naar de ‘jungle’, dat is het terrein rondom het kamp. Omdat het echte kamp volzit, hebben mensen hier tussen de bomen zelf optrekjes gebouwd.  Ik wandel daar vaak om niet aan negatieve dingen te denken, maar vooral om de tijd te doden.

Ik zie huizen die heel creatief met hout en bladeren zijn gebouwd. Prachtig, denk ik bij mezelf. Ik kom langs kleiovens die mensen zelf hebben gemaakt om er brood in te bakken. Dan denk ik: wat creatief en geweldig mooi. Met een glimlach slenter ik er langs.

Een paar meter verderop ruik ik ineens een ongelofelijke stank en zie ik een berg afval die de schoonheid van de bomen totaal teniet doet en vergalt. Ik ga daar maar snel weg en loop naar de rustige plek waar ik vaak heenga om te relaxen. 

Opnieuw doe ik mijn best om mezelf op te peppen en om aan mooie dingen te denken.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

این روزها به این فکر میکنم که سرنوشت ما چی میشه تا کی آواره و سرگردان خواهیم ماند و کابوس دیپورت به کشور خودمان و ترس از داعش و طالبان آرامش را از من گرفته، خودم رو درگیر فکر کردن به آینده و اهدافم میکنم تا کمی این افکار منفی دور بشم، میرم جنگلهای اطراف قدم زدن تا کمی اوغاتم سپری شود خونه هایی رو میبینم که با چوب و برگای درست با چه خلاقیتی درست شدند و کوره های کوچکی که مردم برای نان پختن ساختن واقعا شگفت زده ام میکنن ولی کمی جلوتر که میرم با انبوعی تز زباله و بوی بد روبه رو میشم که زیبایی رو از این جنگل گرفتند، از اونجا دور میشم و

میرم خلوتگاه خودم با خودم خلوت میکنم و سعی میکنم کمی انرژیه مثبت از طبیعت دریافت کنم.

VluchtelingenWerk vroeg mij naar beelden uit het kamp en mijn leven hier. Ik filmde daarom op verschillende plekken, bijvoorbeeld in mijn tent, bij de sanitaire voorzieningen en buiten bij de lange rijen mensen die dagelijks staan te wachten op voedsel. Dit is wat VluchtelingenWerk ervan gemaakt heeft.

Donderdag 23 April 2020

De dagen volgen elkaar op en we wachten nog altijd op goed nieuws of een fijne gebeurtenis. De hele dag in het kamp blijven, het wordt steeds zwaarder. Als ik eruit kon, zou ik weer schilder- en taallessen kunnen volgen. Hoe lang houden we het nog vol? Mijn broertje vraagt me steeds: ‘Wanneer gaan we naar huis, zodat ik weer naar school kan?’ Helaas kan ik hem geen antwoord geven.

Een derde groep, kwetsbare mensen uit het kamp, zou worden overgeplaatst naar kampen en hotels op het vasteland vanwege corona. Maar met een luidspreker werd omgeroepen dat dit plan voorlopig is geannuleerd. We weten niet zeker of er iemand in het kamp besmet is geraakt met corona, maar na die aankondiging zagen we een paar ambulances het kamp binnenrijden. Iedereen in het kamp had het erover. Wat er precies aan de hand was, weten we niet. Ik kan alleen maar hopen dat alle vluchtelingen zo snel mogelijk overgeplaatst zullen worden.

Vandaag is ook het begin van de Ramadan. Een maand waarin wij dertig dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds niks eten en drinken zodat we voelen en ervaren hoe arme mensen leven. Een soort medeleven. Maar wie heeft medeleven met ons, vluchtelingen?

• 

Vrijdag 17 april 2020

Het was ongeveer twee uur in de nacht toen we allemaal wakker werden van gegil bij de buren. Mijn kleine broertje schreeuwde: ‘Brand! brand!’ Wij dachten allemaal dat er weer een brand was. Paniekerig renden we naar buiten. Toen zagen we de buurman, hij riep: ‘Het was een dief!’ 

De buurman vertelde dat hij van de wc terugkwam toen hij een vreemde hun tent binnen zag gaan. Toen de man hem zag aankomen, rende hij weg met een mes in zijn hand. 

We gingen meteen met zijn allen naar de politie, maar de agent zei ons dat we morgenochtend terug moesten komen. We praatten nog even met de buren en gingen toen terug naar onze tenten.

Rond vijf uur ’s ochtends ging mijn vader er weer uit om een nummertje trekken voor de supermarkt. Er is maar één supermarkt in het hele kamp waar 20.000 mensen hun boodschappen doen. Hij kwam terug om te lunchen. Hij had nummertje 60. 

Rond drie uur ging hij weer terug naar de rij van de supermarkt om te kijken of hij aan de beurt was. Het is nu inmiddels half zes en mijn vader is nog niet terug van de supermarkt. 

Het regent en het is ook een beetje fris. We maken ons grote zorgen om mijn vader dat hij zo lang op drukke plekken moet zijn. Juist in deze tijd, nu iedereen zoveel mogelijk binnen probeert te blijven om geen corona op te lopen.

Ikzelf voel me vandaag een beetje ziekjes en ben bang dat ik corona heb. Morgen heel vroeg in de rij voor de dokter. Dat wordt lang wachten, met veel zorgen en onzekerheid.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

ساعت تقریبا دو شب بود همه خواب بودیم که بازم با صداهای دادو بیداد همسایه بیدار شدیم برادر کوچیکم با ترس از خواب پرید و داد زد آتیش آتیش ما همه فکر کردیم بازم آتش سوزیه ولی رفتیم بیرون دیدیم مرد همسایه داد میزد دزد دزد اون میگفت وقتی از توالت برگشتم دیدم یه غریبه داشت داخل خیمه ی مان میشد که تا اون رو دید چاقو بدست فرار کرد رفتیم دنبال پلیس ولی اون گفت فردا صبح بیاین اداره پلیس پیگیری کنید بعد از چند ساعت گفتگو با همسایه ها همگی برگشتیم داخل خیمه ها ساعت ۵ صبح بود که بابام رفت فروشگاه کمپ تا برای خرید نوبت بگیره و نوبتش شماره ی شصت بود (چون ما اجازه خروج از کمپ رو نداریم و کمپ فقط یک فروشگاه داره که جمعیت بیست هزار نفریه کمپ از یک فروشگاه خرید میکنن و بشدت شلوغه).

بابام بعد از برگشتن از صف غذا و خوردن ناهار ساعت ۱۵بعد از ظهر بود که رفت فروشگاه(چون هنوز نوبتش نرسیده بود) الان ساعت ۶و نیم بعداز ظهره بارون شدیدی میباره و هوا کمی سرد شده ولی هنوز بابام از فروشگاه برنگشته و ما خیلی نگرانشیم که مجبوره ساعتها توی مکانهای شلوغ منتظر بمونه تو این وضعیت خطرناکی که همه تو خونه هاشونن که به ویروس کرونا مبتلا نشن از یک طرف من هم مریض شدم و نگرانم که به ویروس کرونا مبتلا نشده باشم باید فردا صبح زود برم و تو صف طولانیه دکتر منتظر باشم