Dinsdag 14 april 2020
Een nieuwe dag waarop de schaduw van de dood als een gier boven het kamp hangt.
Ik wil iets leuks doen. Ik pak mijn tekenboek. Ik heb haast geen blanco papier meer. Ik denk aan de tijd vóór corona, aan toen ik nog de helft van de tijd naar de school ging die in maart in brand is gestoken. Ik denk aan ‘Hope Project’ waar ik ’s middags heenging. Daar ging ik zo op in tekenen dat ik niet meer aan onze ellende dacht.
Ik denk aan vroeger, de tijd voordat we vluchtten. Mijn interesse in kunst groeide elke dag. Ik wilde tekenen, fotograferen en kleding ontwerpen. Ik had grote plannen, ik wilde de wereld mooier maken met mijn kunst.
Maar het leven heeft mij ook zijn wrede kant laten zien. We moesten vluchten, onderweg maakte ik hele nare dingen mee en het lot bracht ons in Moria. Maar zelfs hier zette ik mijn plannen door. Ik ging stapje voor stapje vooruit.
Na alles wat we doorstaan hebben zal dit angstaanjagende virus niet het einde zijn, het leven zal zijn mooie kant weer laten zien.
Foto’s: Deze schilderijen maakte ik bij Hope Project.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
شروع یک روز دیگه در کمپ بازم روز مرگی. دلم یک اتفاق تازه میخواد فکر می کنم که چیکار کنم میرم سراغ دفترم که نقاشی بکشم دیگه صفحه خالی هم ندارن. یاد قبل کرونا میوفتم یاد مدرسه‌ای که هر روز نصف روزم با کلاس هایش سپری میشد که آتیش گرفت و یاد Hope project که هر روز از ساعت ۲ تا ۶ شب اونجا بودیم و اونقدر غرق نقاشی کشیدن بودم که ذهنم خالی از هر دغدغه ای می شد.
