Donderdag 30 april
Deze dagen vraag ik me steeds af wat de toekomst voor ons in petto heeft. Wat zal ons lot zijn? Hoe lang zullen we nog rondzwerven en ronddwalen? Ik heb nachtmerries dat we worden teruggestuurd. De angst voor IS en de Taliban laat me niet meer met rust.
Ik probeer mezelf telkens af te leiden met positieve gedachten over mijn toekomst en mijn doelen. Ik loop naar de ‘jungle’, dat is het terrein rondom het kamp. Omdat het echte kamp volzit, hebben mensen hier tussen de bomen zelf optrekjes gebouwd. Ik wandel daar vaak om niet aan negatieve dingen te denken, maar vooral om de tijd te doden.
Ik zie huizen die heel creatief met hout en bladeren zijn gebouwd. Prachtig, denk ik bij mezelf. Ik kom langs kleiovens die mensen zelf hebben gemaakt om er brood in te bakken. Dan denk ik: wat creatief en geweldig mooi. Met een glimlach slenter ik er langs.
Een paar meter verderop ruik ik ineens een ongelofelijke stank en zie ik een berg afval die de schoonheid van de bomen totaal teniet doet en vergalt. Ik ga daar maar snel weg en loop naar de rustige plek waar ik vaak heenga om te relaxen.
Opnieuw doe ik mijn best om mezelf op te peppen en om aan mooie dingen te denken.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
این روزها به این فکر میکنم که سرنوشت ما چی میشه تا کی آواره و سرگردان خواهیم ماند و کابوس دیپورت به کشور خودمان و ترس از داعش و طالبان آرامش را از من گرفته، خودم رو درگیر فکر کردن به آینده و اهدافم میکنم تا کمی این افکار منفی دور بشم، میرم جنگلهای اطراف قدم زدن تا کمی اوغاتم سپری شود خونه هایی رو میبینم که با چوب و برگای درست با چه خلاقیتی درست شدند و کوره های کوچکی که مردم برای نان پختن ساختن واقعا شگفت زده ام میکنن ولی کمی جلوتر که میرم با انبوعی تز زباله و بوی بد روبه رو میشم که زیبایی رو از این جنگل گرفتند، از اونجا دور میشم و
میرم خلوتگاه خودم با خودم خلوت میکنم و سعی میکنم کمی انرژیه مثبت از طبیعت دریافت کنم.