Het gaat heel slecht met mijn land. Mijn landgenoten lijden heel veel pijn. De terroristen hebben het land veroverd. Onschuldige mensen die ook maar een beetje weerstand bieden tegen de Taliban worden bruut vermoord. Mijn land is gewond.
Ik heb nooit in Afghanistan gewoond en ben er zelfs nog nooit geweest. Ik weet niet hoe de aarde daar ruikt, maar ik kan de pijn van de mensen daar wel voelen. Het voelt alsof mijn huis verwoest is. Ik voel de pijn, de angst en de wanhoop van al die mensen die niet meer veilig zijn, die in paniek heen en weer rennen om te kunnen overleven.
Mijn hart huilt als ik op internet of op tv zie hoe makkelijk de Taliban onschuldige mensen op brute wijze doden en als ik zie hoeveel baby’s en kleine kinderen als wees zullen opgroeien.
Heel veel mensen hebben hun huis en bezittingen achtergelaten en zijn naar het vliegveld of over land naar andere landen gevlucht. Terwijl anderen juist zijn ondergedoken of thuis opgesloten zitten uit angst dat de Taliban hun vrouwen en dochters zullen verkrachten.
Het lijkt wel alsof wij Afghanen geen aandeel hebben in de wereldvrede. Alsof ons aandeel in de wereld alleen bestaat uit oorlog, dood en ellende. Het wordt bijna gewoon dat onschuldige mensen sterven. En dat is de grootste tragedie, dat een mensenleven niet meer lijkt te tellen.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
این روزها حال کشورم خوب نیس مردمم دارند درد میکشند تروریستها همه جا را تصرف کرده و مردم بیگناه کسایی که مانع آنها شوند به بدترین شکل کشته میشوند کشورم زخمیست از آن خون میچکد قلب مردمم تکه تکه شده از این همه ظلم از دولتی که کشورم را دو دسته تقدیم تروریستها کرده و فرار کرده خون گریه میکنند مردمم چه گناهی کرده اند که باید قربانیه سیاستهای دولت کثیفمان شود، من تابحال افغ