Dagboek uit Moria

Vrijdag 1 mei 2020

Vandaag keek ik naar de spelende kinderen om mij heen. Met hout en oude spulletjes van overal en nergens hebben ze speelgoed voor zichzelf gemaakt.

Ze zien er blij en gelukkig uit, maar hebben totaal geen benul dat de spulletjes met het coronavirus besmet zouden kunnen zijn. Ze hebben vliegers gemaakt van takken die ze van de bomen hebben afgebroken en vuilniszakken die ze tussen het afval hebben gevonden. Van lege waterflessen maken ze bellenblaas en van fruitdozen maken ze auto’s. 

Dit doen ze elke dag en ze zijn er heel gelukkig mee.  Ik zie dat ze genieten van de kleinste dingen.

• 

• 

• 

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

نشستم به بازیه بچه ها نگاه میکنم به چوبها و وسایل کهنه ای که نمیدانم از کجا پیدایشان کردند و به عنوان اسباب بازی از آنها استفاده میکنند و خوشحالند که آنها را دارند به این فکر نمیکنند که ممکن است آنها آلوده و عامل بیماری باشند. با چوبهایی که از دست کنده اند و پلاستیکهای زباله بادبادک درست میکنند، با بطری های خالیه آب حباب ساز مسازند با جعبه های خالیه میوه ماشین درست میکنند و تنها سرگرمیه آنها همین هاست و دلخوشند به همین چیزهای کوچک.

Donderdag 30 april

Deze dagen vraag ik me steeds af wat de toekomst voor ons in petto heeft. Wat zal ons lot zijn? Hoe lang zullen we nog rondzwerven en ronddwalen? Ik heb nachtmerries dat we worden teruggestuurd. De angst voor IS en de Taliban laat me niet meer met rust.

Ik probeer mezelf telkens af te leiden met positieve gedachten over mijn toekomst en mijn doelen. Ik loop naar de ‘jungle’, dat is het terrein rondom het kamp. Omdat het echte kamp volzit, hebben mensen hier tussen de bomen zelf optrekjes gebouwd.  Ik wandel daar vaak om niet aan negatieve dingen te denken, maar vooral om de tijd te doden.

Ik zie huizen die heel creatief met hout en bladeren zijn gebouwd. Prachtig, denk ik bij mezelf. Ik kom langs kleiovens die mensen zelf hebben gemaakt om er brood in te bakken. Dan denk ik: wat creatief en geweldig mooi. Met een glimlach slenter ik er langs.

Een paar meter verderop ruik ik ineens een ongelofelijke stank en zie ik een berg afval die de schoonheid van de bomen totaal teniet doet en vergalt. Ik ga daar maar snel weg en loop naar de rustige plek waar ik vaak heenga om te relaxen. 

Opnieuw doe ik mijn best om mezelf op te peppen en om aan mooie dingen te denken.

Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:

این روزها به این فکر میکنم که سرنوشت ما چی میشه تا کی آواره و سرگردان خواهیم ماند و کابوس دیپورت به کشور خودمان و ترس از داعش و طالبان آرامش را از من گرفته، خودم رو درگیر فکر کردن به آینده و اهدافم میکنم تا کمی این افکار منفی دور بشم، میرم جنگلهای اطراف قدم زدن تا کمی اوغاتم سپری شود خونه هایی رو میبینم که با چوب و برگای درست با چه خلاقیتی درست شدند و کوره های کوچکی که مردم برای نان پختن ساختن واقعا شگفت زده ام میکنن ولی کمی جلوتر که میرم با انبوعی تز زباله و بوی بد روبه رو میشم که زیبایی رو از این جنگل گرفتند، از اونجا دور میشم و

میرم خلوتگاه خودم با خودم خلوت میکنم و سعی میکنم کمی انرژیه مثبت از طبیعت دریافت کنم.

VluchtelingenWerk vroeg mij naar beelden uit het kamp en mijn leven hier. Ik filmde daarom op verschillende plekken, bijvoorbeeld in mijn tent, bij de sanitaire voorzieningen en buiten bij de lange rijen mensen die dagelijks staan te wachten op voedsel. Dit is wat VluchtelingenWerk ervan gemaakt heeft.

Donderdag 23 April 2020

De dagen volgen elkaar op en we wachten nog altijd op goed nieuws of een fijne gebeurtenis. De hele dag in het kamp blijven, het wordt steeds zwaarder. Als ik eruit kon, zou ik weer schilder- en taallessen kunnen volgen. Hoe lang houden we het nog vol? Mijn broertje vraagt me steeds: ‘Wanneer gaan we naar huis, zodat ik weer naar school kan?’ Helaas kan ik hem geen antwoord geven.

Een derde groep, kwetsbare mensen uit het kamp, zou worden overgeplaatst naar kampen en hotels op het vasteland vanwege corona. Maar met een luidspreker werd omgeroepen dat dit plan voorlopig is geannuleerd. We weten niet zeker of er iemand in het kamp besmet is geraakt met corona, maar na die aankondiging zagen we een paar ambulances het kamp binnenrijden. Iedereen in het kamp had het erover. Wat er precies aan de hand was, weten we niet. Ik kan alleen maar hopen dat alle vluchtelingen zo snel mogelijk overgeplaatst zullen worden.

Vandaag is ook het begin van de Ramadan. Een maand waarin wij dertig dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds niks eten en drinken zodat we voelen en ervaren hoe arme mensen leven. Een soort medeleven. Maar wie heeft medeleven met ons, vluchtelingen?

•