Maandag 6 april 2020
Ik sta nu te wachten voor een hal waar vrouwen de lunch kunnen ophalen. Die hal is niet groot, als hij vol is doen ze hem dicht en moet je wachten tot hij weer open gaat. Het is hier enorm druk, je kunt geen millimeter afstand houden. De vrouwen in de rij praten de hele tijd over het coronavirus. Ze maken zich zorgen omdat ze geen voorzorgsmaatregelen kunnen nemen. Maar we moeten ons hier toch verzamelen voor het eten, veel keus hebben we niet.
Ik heb een uur voor de hal staan wachten, maar er was geen eten meer. De politie deed het hek op slot en niemand mocht meer naar binnen. Het komt vaak voor dat het eten opraakt en dat je zonder eten weer naar huis moet.
Ik moet nu noodgedwongen eieren kopen op rekening. We krijgen aan het einde van de maand geld, maar daar kunnen we niet bij want we mogen het kamp niet verlaten.
Fragmenten (in Farsi) van onze whatsappgesprekken met Atifa:
یک ساعت پشت در منتظر بودم متاسفانه غذا تمام شد. وقتی آن سالن پر شود در را قفل میکنند و کسی را راه نمیدهند.
در بیشتر مواقع غذا تمام میشود و افرادی که بیرون منتظر میشوند مجبورند بدون غذا برگردند.